Ο Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός γνωρίζων ότι έφθασε η ώρα της θυσίας αυτού, ηθέλησε προ του πάθους του, να μας αφήση την πλέον μεγάλη απόδειξιν της αγάπης του. Και δι’ αυτό συνέστησε το μέγα μυστήριον της θείας Ευχαριστίας.
Η παρουσίασις της αγάπης αυτής, η οποία εξεδηλώθη κατά τας τελευταίας στιγμάς προ του θανάτου αυτού, προξενεί βαθείαν εντύπωσιν εις τας καρδίας των ανθρώπων και λογίζεται πάρα πολύ πολύτιμος. Δια τον λόγον αυτόν και οι άνθρωποι εις τας διαθήκας των συνήθως, κληροδοτούν δώρα τινά εις τα πλέον προσφιλή αυτών πρόσωπα, εις ανάμνησιν της αγάπης που είχον εις αυτά.
"Αλλά Συ, ω Ιησού μου, όταν έφυγες εκ του κόσμου αυτού, τί αφήκες εις ημάς εις ανάμνησιν της αγάπης Σου; Μας έδωσες όλον τον εαυτόν σου. Μας άφησες το Σώμα Σου, το Αίμα Σου, την ψυχήν Σου, την Θεότητα Σου. Με ένα λόγον, ολόκληρον τον εαυτόν ΣουR χωρίς ουδεμίαν επιφύλαξιν".
Δικαίως όθεν άγιος τις, ωνόμασε το μυστήριον τούτο "μυστήριον της αγάπης", διότι μόνον η αγάπη είναι εκείνη η οποία ωδήγησε τον Χριστόν να δώση όλον τον εαυτόν Του εις ημάς.
Και ως εγγύησιν, εις περίπτωσιν που είχομεν αμφιβολίαν τινά περί της αγάπης αυτού, να ευρίσκωμεν εις το μυστήριον τούτο τρανήν απόδειξιν περί αυτής, ως εάν ο Λυτρωτής ότε συνίστα τούτο έλεγεν: "Ψυχαί των χριστιανών, προσέξατε το μυστήριον αυτό διότι δι’ αυτού σας δίδω, όλον τον εαυτόν μου. Έχοντες, λοιπόν, μίαν τοιαύτην απόδειξιν εις χείρας σας, δεν επιτρέπεται ν΄αμφιβάλλετε ότι δεν σας αγαπώ πολύ".
Εις άγιος ωνόμασε το μυστήριον τούτο "αγάπην προ πάσης άλλης αγάπης", διότι η δωρεά αυτή έχει εντός της όλας τας άλλας δωρεάς του Κυρίου. Δηλαδή της δημιουργίας, της απολυτρώσεως και της αιωνίου δόξης. Διότι η θεία Κοινωνία δεν είναι μόνον μία απόδειξις της αγάπης του Χριστού, είναι ακόμη και μία εγγύησις της απολαύσεως της Βασιλείας των Ουρανών, την οποίαν, ως τονίζει η Εκκλησία μας, θέλει να μας χαρίση.
Ο προφήτης Ησαίας ηθέλησε να γνωστοποιηθούν εις όλον τον κόσμον αι πλήρεις αγάπης σκέψεις, τας οποίας ο Θεός έδειξε δια να ελκύση προς εαυτόν την αγάπην των ανθρώπων… "Πώς, λέγει ο ιερός Αυγουστίνος, δεν φαίνεται ωσάν παραφροσύνη, να είπη τις: Φάγετε την σάρκα μου, πίετε το αίμα μου";
Όταν το πρώτον ο Χριστός ωμίλησε εις του μαθητάς αυτού περί του μυστηρίου τούτου, μερικοί εξ αυτών δεν ηδύναντο να το πιστεύσουν και απεμακρύνθησαν απ’ αυτού λέγοντες: "Πώς δύναται ούτος να μας δώση να φάγωμεν την σάρκα αυτού";
Εν τούτοις αυτό το οποίον οι άνθρωποι δεν ηδύναντο ούτε να σκεφθούν ούτε να πιστεύσουν, η εξαίρετος αγάπη του Χριστού το επραγματοποίησεν "Λάβετε φάγετε" είπεν εις τους μαθητάς Του και δια μέσου αυτών προς όλους ημάς.
Εις τούτο μας παροτρύνει υποσχόμενος και την είσοδον εις την Βασιλείαν Του. "Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, έχει ζωήν αιώνιον".
Τέλος μεταχειρίζεται ακόμη και απειλήν κολάσεως εις εκείνον ο οποίος δεν θέλει να μετάσχη εις το μυστήριον αυτό.
Όλαι αυταί αι προκλήσεις, αι υποσχέσεις, αι απειλαί προέρχονται μόνον από την θερμήν επιθυμίαν την οποίαν έχει δια να μας δίδη τον εαυτόν Του κατά την θείαν Κοινωνίαν.
Αλλά διατί ο Χριστός επιθυμεί τόσον πολύ να τον λαμβάνωμεν με την θείαν Κοινωνίαν;
Τούτο γίνεται διότι η αγάπη επιθυμεί και σκοπόν έχει την ένωσιν μας μετά της Θεότητος Του.
Με την θείαν Κοινωνίαν ο Χριστός ενούται μετά της ψυχής και η ψυχή και αυτή ενούται με τον Χριστόν. Η δε ένωσις αυτή είναι εντελώς πραγματική. Ο Χριστός δεν παρέχεται πουθενά τόσον φιλοστόργως και τόσον αγαπητώς όσον εις το μυστήριον τούτο και δίδεται ως τροφή δια να ενωθή μετά των καρδιών των πιστών. Ο Χριστός με την θερμήν αγάπην αυτήν, ηθέλησε να ενωθή τόσον με ημάς, ώστε ν’ αποτελέσωμεν μίαν μόνον ύπαρξιν μετ’ αυτού.
"Ω θείε Νυμφίε των ψυχών ημών, ηθέλησες δια του μυστηρίου της αγάπης, η καρδία Σου και η ιδική μας να γίνουν μία μόνη καρδία αδιαχωρίστως ηνωμέναι"!
Όπως ο Χριστός ζητεί την ένωσιν μας μετ’ αυτού έτσι και ημείς δια της αυτής αγάπης συχνά πρέπει να μεταλαμβάνωμεν την θείαν Κοινωνίαν, κατά την γνώμην όμως του πνευματικού πατρός, εις τον οποίον οφείλομεν να εξομολογούμεθα. Πάντως ουδέν απολύτως εμπόδιον δύναται να υπάρξη εις την συνεχή θείαν Κοινωνίαν και την οποίαν πάλιν θα κανονίση ο πνευματικός πατήρ.
Τίποτε εις τον κόσμον αυτόν δεν είναι τόσον ωφέλιμον όσον η θεία Μετάληψις. Ο αιώνιος Πατήρ κατέστησε κάτοχον του θέματος αυτού τον Χριστόν και εις την διάθεσιν αυτού όλους τους θείους θησαυρούς. Επομένως ότε ο Χριστός έρχεται εις την ψυχήν δια της θείας Κοινωνίας, φέρει μαζί του απείρους θησαυρούς της Χάριτος και μετά την θείαν Μετάληψιν πας τις δύναται να είπη ότι, όλα τα καλά ήλθον εις εμέ μαζί με το μυστήριον αυτό.
Ο άγιος Διονύσιος διδάσκει ότι το μυστήριον της θείας Ευχαριστίας, είναι το πλεόν δραστήριον μέσον του αγιασμού των ψυχών.
Δια της θείας Κοινωνίας ελευθερούμεθα εκ των συγγνωστών αμαρτιών μας και προφυλασσόμεθα από των θανατηφόρων τοιούτων.
Το μυστήριον αυτό ανάπτει εις τας ψυχάς μας την θείαν αγάπην. Ο Θεός είναι αγάπη. Είναι φωτιά η οποία εξαφανίζει εκ των καρδιών μας πάσαν γηίνην κλίσιν και η φωτιά αυτή της θεϊκής αγάπης που έφερεν ο Χριστός μας επί της γης, δεν επιδιώκει τίποτε άλλο παρά μόνον να ίδη φλογιζομένας τας καρδίας ημών εκ της θείας αγάπης.
Η θεία Κοινωνία μας σύρει τόσον εις την αγάπην ώστε μετά την αποχώρησιν ημών εξ αυτής να γινώμεθα τρομεροί εις τους δαίμονας.
Μερικοί λέγουν ότι εγώ μεταλαμβάνω σπανίως διότι δεν αισθάνομαι εντός μου παρά μικράν μόνον αγάπην εις τον Θεόν. "Πώς, λοιπόν, επειδή είσαι ψυχρός δια τούτο απομακρύνεσαι από το θείον αυτόν πυρ; Απεναντίας επειδή είσαι ψυχρός πρέπει να πλησιάζης πολύ συχνά εις το μυστήριον αυτό, εάν πράγματι επιθυμής ν’ αγαπάς τον Χριστόν".
Και όταν κανείς είναι ασθενής, τόσον περισσότερον έχει ανάγκην των ιατρών. Έτσι και εδώ, δια την θεραπείαν της ψυχής μας, πρέπει να πλησιάζωμεν τον ιατρόν αυτής πολύ συχνά.
Κάπου αναφέρεται ότι υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι, οι οποίοι πρέπει να κοινωνούν συχνά. Οι τέλειοι δια να διατηρήσουν την τελειότητα και οι ατελείς δια να φθάσουν εις την τελειότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου