είμαι η Seven Suzuki και σας μιλώ εκ μέρους του οργανισμού ECO (ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ).
Είμαστε μια ομάδα από παιδιά 12 και 13 ετών που προσπαθούν να διαφέρουν, Vanessa Suttie ,Morgan Geisler , Michelle Quigg και άλλοι…
Μαζέψαμε μόνοι μας τα χρήματα για να έρθουμε ..να έρθουμε 5000 χλμ και να σας πούμε ότι πρέπει να αλλάξετε τον τρόπο σας..
Ερχόμενη εδώ σήμερα δεν έχω κανένα χαρτί κρυμμένο ,παλεύω μόνο για το μέλλον μου.
Το να χάσω το μέλλον μου δεν είναι ίδιο με το να χάνεις τις εκλογές ή μερικούς πόντους στο χρηματιστήριο.
Είμαι εδώ για να μιλήσω για όλες τις γενιές που θα έρθουν.
Είμαι εδώ εκ μέρους όλων των πεινασμένων παιδιών που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο και που οι φωνές τους δεν ακούγονται.
Είμαι εδώ για να μιλήσω εκ μέρους όλων των αναρίθμητων ζώων που πεθαίνουν σε αυτόν τον πλανήτη γιατί δεν έχουν που να πάνε..
Φοβάμαι να καθίσω στον ήλιο εξ αιτίας της τρύπας του όζοντος.
Φοβάμαι να αναπνεύσω τον αέρα γιατί δεν ξέρω τι χημικά περιέχει.
Συνήθιζα να πηγαίνω για ψάρεμα στο Βανκούβερ εκεί που γεννήθηκα μαζί με τον πατέρα μου μέχρι που πριν λίγα χρόνια βρήκαμε τα ψάρια γεμάτα από καρκίνο και τώρα μαθαίνουμε για τα ζώα και τα φυτά ότι αρρωσταίνουν και εξαφανίζονται για πάντα…
Στη ζωή μου γνώρισα τα άγρια και τροπικά δάση γεμάτα με μεγάλα ζώα , πουλιά , λουλούδια , πεταλούδες, αλλά τώρα αναρωτιέμαι αν θα επιβιώσουν ώστε να τα δουν και τα παιδιά μου..
Εσείς είχατε αυτές τις ανησυχίες που έχω εγώ όταν είσαστε στην ηλικία μου?
Όλα αυτά συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας και εμείς ενεργούμε σαν να έχουμε μπροστά μας όλες τις λύσεις και όλο τον χρόνο..
Εγώ είμαι μόνο ένα παιδί και δεν έχω όλες τις λύσεις αλλά θέλω να συνειδητοποιήσετε ότι δεν τις έχετε ούτε κι εσείς..
Δεν ξέρετε πώς να διορθώσετε τις τρύπες του όζοντος , δεν ξέρετε πώς να βγάλετε την άμμο από έναν αποξηραμένο χείμαρρο, δεν ξέρετε πώς να σώσετε ένα ζώο που εξαφανίζεται και δεν μπορείτε να φέρετε πίσω ένα δάσος που κάποτε μεγάλωνε εκεί που τώρα είναι έρημος…
Αφού λοιπόν δεν ξέρετε πώς να τα διορθώσετε, σταματήστε να τα καταστρέφετε..
Εδώ μέσα μπορεί να είσαστε επιχειρηματίες, αντιπρόσωποι κυβερνήσεων, οργανωτές, δημοσιογράφοι ή πολιτικοί αλλά ειλικρινά οι μητέρες σας και οι πατέρες σας, οι αδελφοί και οι αδελφές σας, οι θείοι και οι θείες σας και όλοι εσείς είσαστε παιδιά κάποιου…
Εγώ είμαι μόνο ένα παιδί και όμως ξέρω ότι είμαστε μέρος μιας οικογένειας 5 δις και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει καμία κυβέρνηση.
Εγώ είμαι μόνο ένα παιδί και όμως ξέρω ότι είμαστε όλοι μαζί μέσα σε αυτό και γι’ αυτό θα έπρεπε να ενεργούμε σαν ένας κόσμος ενάντια σε έναν μοναδικό στόχο…
Μέσα στον θυμό μου δεν είμαι τυφλή και μέσα στον φόβο μου δεν φοβάμαι να πω στον κόσμο πως νοιώθω.
Στην πατρίδα μου αγοράζουμε πολλά άχρηστα, αγοράζουμε και τα πετάμε και ταυτόχρονα βορειότερες χώρες δεν μπορούν να μοιραστούν μαζί μας τα αναγκαία. Ακόμα και όταν έχουμε πλεόνασμα φοβόμαστε να μοιραστούμε , να αφήσουμε μερικά από τα αγαθά μας.
Στον Καναδά έχουμε μια ζωή προνομιούχα με επάρκεια φαγητού, νερού και στέγης. Έχουμε ρολόγια, ποδήλατα , υπολογιστές, τηλεοράσεις..
Πριν 2 ημέρες εδώ στη Βραζιλία γνωρίσαμε κάποια παιδιά που ζούνε στους δρόμους και ακούστε τι μας είπε ένα παιδί :
«Μακάρι να ήμουν πλούσιος κι αν ήμουν θα έδινα σε όλα τα παιδιά φαγητό, φάρμακα, στέγη, αγάπη και ενδιαφέρον. Αν λοιπόν ένα παιδί του δρόμου που δεν έχει τίποτα θέλει να μοιραστεί ότι θα είχε τότε γιατί εμείς που έχουμε τα πάντα είμαστε ακόμα τόσο άπληστοι?
Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέπτομαι ότι αυτά τα παιδιά είναι συνομήλικα μου και ότι τελικά έχει τρομακτική διαφορά το που γεννιέσαι …ότι εγώ θα μπορούσα να είμαι ένα από αυτά τα παιδιά και να ζω εκεί έτσι. θα μπορούσα να είμαι ένα παιδί που πεθαίνει από την πείνα στη Σομαλία ή το θύμα ενός πολέμου στην Μέση Ανατολή ή ένας ζητιάνος στην Ινδία.
Είμαι μόνο ένα παιδί και όμως ξέρω πως αν όλα αυτά τα χρήματα που ξοδεύουν στον πόλεμο τα ξόδευαν για να βρούνε περιβαλλοντικές λύσεις, να εξαλείψουν την φτώχεια, να νικήσουν τις αρρώστιες…τότε τι όμορφος τόπος θα ήταν η γη..
Στο σχολείο, ακόμα και στο νηπιαγωγείο μας μαθαίνουν πώς να συμπεριφερόμαστε στον κόσμο .
Αφού εσείς μας διδάσκετε να μην πολεμάμε με τους άλλους ,να τα βρίσκουμε μεταξύ μας , να σεβόμαστε τους άλλους, να μην πληγώνουμε άλλους ανθρώπους, να μοιραζόμαστε όσα έχουμε και να μην είμαστε άπληστοι…τότε γιατί εσείς πάτε εκεί έξω και κάνετε αυτά που μας λέτε να μην κάνουμε?
Μη ξεχνάτε γιατί διοργανώνετε αυτές τις διασκέψεις, για ποιόν τις κάνετε…Εμείς είμαστε τα παιδιά σας ..εσείς αποφασίζετε σε τι κόσμο θα ζήσουμε..
Οι γονείς θα πρέπει να είναι ικανοί να ησυχάζουν τα παιδιά τους λέγοντας ότι όλα θα πάνε καλά, ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου και ότι κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό μπορείτε να μας το πείτε πλέον..
Αλήθεια είμαστε καν στις προτεραιότητες σας?
Ο πατέρας μου πάντα λέει : είσαι αυτό που κάνεις όχι αυτό που λες -- λοιπόν αυτό που κάνετε εσείς με κάνει να κλαίω κάθε βράδυ.
Μας μεγαλώνετε λέγοντας ότι μας αγαπάτε αλλά εγώ σας προκαλώ και σας παρακαλώ να κάνετε τις πράξεις σας να αξίζουν…
Ευχαριστώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου