"Παγκοσμιοποιημένα σκουπίδια ...."

Στις μέρες μας επικρατεί μία πανσπερμία ιδεών και αντιλήψεων. Κάτω από το πρίσμα διάφορων φιλοσοφικών ρευμάτων και κραμάτων, αλλά και κυρίως "του ότι βολεύει τον καθένα", πολλά ακούγονται για συγκεκριμένα θέματα και με πολλούς τρόπους αντιμετωπίζονται πράγματα και ιδέες που δε θα έπρεπε ενδεχομένως να παρεξηγούνται μέχρι αυτού του βαθμού.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, πρόσφατα βρέθηκα σε ένα chat room στο Internet στο οποίο συζητείτο το θέμα της υπεράσπισης της Πατρίδας μας και των θεσμών και συμβόλων της. Όπως και σε καθημερινές συζητήσεις υπήρχαν κα εκεί πολλές διαφορετικές απόψεις άλλες κοντινές κι άλλες εκ διαμέτρου αντίθετες. Βέβαια σε ένα τέτοιο χώρο (chat room) πρέπει κανείς να έχει υπόψη του και την ανυπαρξία προσωπικής αμεσότητας, η οποία "απελευθερώνει" το συνομιλητή ώστε να εκφράσει "ελεύθερος" όποια άποψη και σε όποιο βαθμό. Καλό από μια άποψη, διότι έτσι βλέπεις σε όλο το βάθος τη σκέψη μερικών ανθρώπων σημερινών που ενδεχομένως κατά πρόσωπο να μη στην εξέφραζαν.

Μεταξύ άλλων λοιπόν συνέτειναν κάποιοι εκ των συνομιλητών, ευθέως, στο ότι "δεν είναι οι πόλεμοι αποδεκτοί σήμερα΄, οπότε καλό είναι να λειτουργούμε έτσι ώστε να τους αποφεύγουμε", λες και τους υποστήριζες το αντίθετο βέβαια, για να καταλήξουν στόν κύριο συλλογισμό τους που δεν ήταν άλλος από τον "Ε τώρα για λίγο τόπο δεν αξίζει να χάνονται ζωές ..." !!!!!

Νηφάλια ακούγοντάς το δε συλαμβάνεις το κρυφό του μέρος, ενός ειλού και φυγόπονου ανθρώπου, ο οποίος μάλιστα δε δίσταζε πάλι παρακάτω στη συζήτηση να υποστηρίξει πως "αν γίνει κάτι με ους Τούρκους εγώ καβαλάω ένα αεροπλάνο και μην τον είδατε". Και αυτός τουλάχιστο είχε την ευθύτητα να το πει γιατί άλλοι κρύβονταν πίσω από ένα καθωσπρεπισμό και δεν το παραδέχονταν πως θα έκαναν κι αυτοί το ίδιο. Και αλοίμονο αν έμενα σε τέτοια φάση εδώ τέτοια άτομα. Από Εφιάλτες χόρτασε στο παρελθόν ο τόπος.

Εκ πρώτης άποψης, λοιπόν, και στη νηφαλιότητα μιας περασμένης ώρας, μπαίνεις στον πειρασμό του πρώτου μέρους της φράση τους να σκεφτείς "ναι ρε παιδί μου, γιατί να γίνονται πόλεμοι στις μέρες μας" και "καλό είναι να λειτουργεί σωστά η διπλωματία κι να αποφεύγονται πριν καν δημιουργηθούν τα αίτια". Και πολύ σωστά ... Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ούτε διαπραγματεύσιμη, ούτε αναλώσιμη. Αδίκως χάθηκε τόσους αιώνες κατά εκατομύρια εκατομυρίων σε πολέμους. Μέχρις εδώ πάμε καλά.

Η επόμενη όμως φράση, και κυρίως αυτό το "δε βαριέσαι για λίγο τόπο" με έκανε να κοντοσταθώ και να την αξιολογήσω. Να σκεφτώ τι σημαίνει κάτι τέτοιο. Θα εκθέσω λοιπόν βιώματα και σκέψεις που ήλθαν αυτόματα στο νου μου.

1. Αυτομάτως μεταφέρθηκα στην μαρτυρική Κύπρο. Ασχέτως της συζήτησης του ποιος φταίει και πως έφτασαν τα πράγματα εκεί που έφτασαν, ήλθαν στο νου μου φίλοι και γνωστοί οι οποίοι βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη, πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο. Για πες τους κατάμουτρα "ε λίγος τόπος ήταν, τι έγινε ?". Δεν τολμώ να το σκφτώ καν. Λίγος τόπος, αλλά Ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΤΟΠΟΣ, όχι κανενός άλλου άγνωστου, Ο ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΤΟΠΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ.

2. Πρόσφατα η ΕΤ3 είχε μαγνητοσκοπήσει την επιστροφή Ποντίων με τους συλλόγους τους πίσω στα χωριά των προπαπούδων τους. Επέτρεψε το Τουρκικό κράτος να επιστρέψουν και να κάνουν εκδηλώσεις στα μέρη που έφυγαν οι δικοί τους. Πήγαν σε τάφους που είχαν καταστραφεί, σε σπίτια που είχαν γκρεμιστεί και σε εκκλησιές που είχαν γίνει στάβλοι. Άναψαν πως και πως ένα καντήλι στα μνήματα των προγόνων τους, έκαναν ένα τρισάγιο και έκλαψαν κρυφά σε κάποια στροφή του δρόμου μην τους δει κανείς. Ένιωσαν τον αέρα του βουνού και βρήκαν έναν-δύο από τους ελάχιστους υπέγειρους εναπομείναντες ντόπιους να μιλά μερικές λέξεις Ποντιακά. Άκουσαν πάλι τον ήχο μιας γλώσσας που είχε σωπάσει για κοντά έναν αιώνα στα μέρη αυτά. Και εκεί, στη μέση του χωριού, στην πλατεία, την ώρα που έπνιγαν ποτάμια δακρύων και ετοιμαζόντουσαν να φύγουν, την ώρα που κοιτούσαν μια γύρα όλο το μέρος δίνοντας κρυφή υπόσχεση να ξανάρθουν, μην ξέροντας αν και πως θα το ξαναδούν, ποιοι θα αξιωθούν πάλι. Την ώρα που ο κόμπος στο λαιμό δεν τους άφηνε να μιλήσουν, και οι γροθιές σφίγγονταν όπως η καρδιά μέσα στο στήθος, εκείνη την ώρα πές τους "ε λίγος τόπος ήταν, τι έγινε ?". Και αν βρουν μεγαλύτερο κομμάτι από το αυτί σου θα είσαι τυχερός.

3. Ο νους μου γύρισε σε επισκέψεις σε μέρη της επανάστασης του 21 στα οποία είχε γίνει κάτι το φοβερό για τα σημερινά δεδομένα. Αρκάδι: στην τράπεζα του μοναστηριού οι σπάθες των Τούρκων έκοψαν στη μέση κρανία αφήνοντας το λυσασμένο αποτύπωμά τους πάνω στο ξύλο, ακόμη και στις πόρτες. Δίπλα χάσκει εδώ και διακόσια χρόνια η πυριτιδαποθήκη, δίπλα στο γκρεμό. Εκεί που οι εναπομείναντες ανατινάχτηκαν για να μην υποδουλωθούν ή σκοτωθούν από το βάρβαρο. Κούγγι: ανοιχτή πληγή της ιστορίας. Ζάλογγο: "η τελευταία κρίση". Μεσολόγγι, Χίος, Ψαρά, Πελοπόννησος, Στερεά .... προσκλητήρια "λίγου τόπου ακόμα". Πόσο άδικο θα ήταν να μη σκεφτεί κανείς πως ΚΑΘΕ ΑΝΑΣΑ του σημερινού Έλληνα, μα ΚΑΘΕ ΑΝΑΣΑ εισπράτει τη θυία των τότε εξεγερθέντων. ΚΑΘΕ ΑΝΑΣΑ ΕΙΣΠΡΑΤΕΙ ....

4. Αμέτρητες άλλες περιπτώσεις στο μακεδονικό αγώνα, στο μέτωπο με τους Βούλγαρους, παντού .... "΄λίγος τόπος μωρέ ήταν"

5. Σε μια επίσκεψη στο Μολυβδοσκέπαστο (για όσους δεν ξέρουν είναι χωριό των Ιωαννίνων που εφάπτεται της συνοριακής γραμμής η οικιστική ζώνη), είχα την τύχη να μπω καλοκαιράκι σε ένα καφενείο, μεσημέρι και βέβαια δεν περίμεναν επισκέπτες. Μέχρι να βγει κάποιος περιεργάστηκα το χώρο που ήταν ένα παλιό κτίσμα με παράθυρα στην πίσω πλευρά του. Σκύβοντας έξ από ένα ανοικτό παράθυρο πάγωσα. Στον τοίχο ακουμπούσε το κολωνάκι των συνόρων ... φοβερή αίσθηση. Δεν άντεξα να μη ρωτήσω τον ιδιοκτήτη αργότερα. "Άσε παιδί μου, μου λέει, όταν θα χαράσονταν πάλι τα σύνορα δεν ξέραμε από ποια μεριά των συνόρων θα βρεθούμε. Φοβερές μέρες. "Λίγος τόπος" κι εκεί αλλά ήταν το σπίτι τους.

6. "Κάποτε παίζαμε σε παλιά κάστρα,σε αυλές που είχαν κάποτε ζήσει αυτοκράτορες του Βυζαντίου, ρπιν πάνε στη Βασιλεύουσα για να στεφθούν. Στις αυλές των Παλαιολόγων" μου έλεγε ένας φίλος κάποτε στο Πανεπιστήμιο. "Σε κάθε φύσημα του ανέμου, νόμιζες πως θα εμφανιστεί ο ίδιος ο αυτοκράτορας από κάποια ανοιχτή πόρτα και θα κάτσει στον πέτρινο θρόνο της αυλής που παίζαμε". Βιώματα που η ιστορία δένει με την πραγματικότητα που ζεις και ζυμώνονται σε ένα άρρηκτο σύνολο. "Λίγος τόπος" κι αυτός αλλά κάποτε κυβέρνησε όλο το γνωστό κόσμο με μια ανεπανάληπτη αίγλη και πολιτισμό.

7. Κάποτε, όταν ήμουν στο στρατό, έιχε έλθει να με επισκεφτεί ένας οικογενειακός φίλος, μεγάλος σε ηλικία τότε, και όσο τον ήξερα τον άκουγα να τον προσφωνούν "Στρατηγέ" αλλά δεν είχα ποτέ καταφέρει να του αποσπάσω κουβέντα για τη ζωή του. Βλέποντάς με να έχω χάσει τα νερά μου, πρώτες μέρες ήταν, και μάλιστα κάτι συνέβαινε με τους "αγαπητούς μας γείτονες", με την αφάνταση ηρεμία και καλλιέργεια πνευματική που τον χαρακτήριζε μου άνιξε μια συζήτηση. Εκεί έμαθα πως νεαρός ανθυπολοχαγός της Αλβανίας, είχε αφήσει οικογένεια εδώ και είχε πολεμήσει στην Αφρική με το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα εκεί, είχε κινδυνεύσει σχεδόν χάνοντας το ένα του γόνατο σε βομβαρδισμό του ουλαμού που μετέφερε εφόδια από τους Γερμανούς. Έζησε και πρόσφερε πολλά μέχρι την αποστράτευσή του από διάφορες θέσεις. Η τελευταία του φράση όμως μου έμεινε: "Μη στεναχωριέσαι, αιώνες επί αιώνων προσπαθούν να μας διώξουν από αυτό το βράχο καταμεσίς της θάλασσας που ζούμε, αλλά δεν το κατάφεραν. Θα βοηθήσει ο Θεός να μείνουμε". Όμως με πόσο αίμα ποτίστηκε ο βράχος !!!! και πόσα έχει να πει γι αυτό !!!!! Άρα ο "λίγος τόπος" μπορεί να είναι λίγος αλλά είναι ποτισμένος με αίμα, κάτι που εισπράτουμε με ΚΑΘΕ ΑΝΑΣΑ. Τελικά αυτή είναι η ουσία. Είναι ευεργέτημα που είναι διαρκές και δε δικαιούσαι να ξεχνάς. Ευεργέτημα που δημιουργεί την ευθύνη να το παραδώσεις κι εσύ στα παιδιά σου και να μην μηδενίσεις αυτούς που στο παρέδωσαν. Για να μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου αμέριμνος, να πίνεις τον καφέ σου διαλογιζόμενος σε μια παραλία, να χαχανίζεις με τους φίλους σου, να έχει "εγωισμό" βρε αδελφέ και να συμπεριφέρεσαι ανάλογα (τα τελευταία προφανώς γράφονται ειρωνικά) και να μη σκέφτεσαι πως το βιος, τη γυναίκα τα παιδιά σου κι εσένα τον ίδιο σε βλέπουν σαν αντικείμενο κάποιοι και σε σκοτώνουν χωρίς να δώσουν λόγο σε κανέναν όπως γινόταν 500 χρόνια πριν.

8. Ποιος ξεχνά το Μακρυγιάννη ο οποίος προμήθευσε βόλια στους Τούρκους που βρίσκονταν στην Ακρόπολη για να μη χαλάνε τα μάρμαρα και παίρνουν το μολύβι που βρισκόταν μέσα. Και ποιός ? ένα άνθρωπος που δεν είχε τη δυνατότητα να μορφωθεί όπως όλοι μας σήμερα και παρόλα αυτά εκτιμούσε ότι η ιστορία του παρέδωσε ως κληρονομιά αιώνων.

Για όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμα ΔΕ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ και ΔΕ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΜΗΔΕΝΙΖΟΥΜΕ. Πέρα από πατριδοκαπηλείες και ψευτοπατριωτισμούς κούφιους, θεωρώ ως εκεί είναι η ουσία, σε όσα ανέφερα και δυστυχώς είμαστε πολύ ανιστόρρητοι για να ξέρουμε. Δε δικαιούμαστε όμως να αγνοούμε γιατί είναι πράγματα που αν δε διαβάσαμε, μας μιλούν και τα ζούμε καθημερινά γιατί βρίσκονται δίπλα μας.