Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής . Πνευματικοί Νόμοι

Αυτή την εποχή διαβάζω ένα βιβλίο σχετικά με τον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή. Ένα βιβλίο πραγματικό θησαυρό πνευματικότητας. Έτσι μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να αναζητήσω επιπλέον πληροφορίες για το Γέροντα και μεταξύ άλλων μεταφέρω εδώ μία που μου έκανε εντύπωση ....

(μεταφορά από blog Ορθόδοξος Κόσμος)

περί λειτουργίας των πνευματικών νόμων


Ιωσήφ Μοναχού


Ο Γέροντας αγαπούσε να εργάζεται και δεν σταματούσε καθόλου στις ώρες πού επέτρεπε το πρόγραμμα. Το εργόχειρο μας τότε ήταν σταυρουδάκια σκαλιστά, τα οποία σκάλιζε με μεγάλην ευχέρεια και ταχύτητα, αφού εμείς ετοιμάζαμε το ξύλο. Έμενε μόνος του στο καλυβάκι πού του χτίσαμε μακρύτερα από μας, κι εμείς πηγαίναμε να τον βρούμε το μεσημέρι και μετά φεύγαμε ο καθένας μόνος του.


Το μέρος εκεί ήταν απόμερο και ήσυχο, αλλά ήταν πιο εκτεθειμένο στους καιρούς. Έτσι, το κρύο ήταν περισσότερο, ώσπου τον πείσαμε να του βάλουμε λίγη θέρμανσι με καμμιά σόμπα. Πήρα, εγώ ο ευτελής, τα μέτρα και ετοίμασα τα υλικά, για να την φτιάξω με λαμαρίνα απ'; έξω και μέσα χτιστή με πηλό. Ετοιμάστηκα για την επομένη, όπως του έταξα αποβραδίς, και το πρωί μάζεψα τα εργαλεία μου και τα υλικά και πήγα κάπου εκεί κοντά να την φτιάξω και να την τοποθετήσω μετά. Έβαλα μετάνοια, όπως πάντα, και άρχισα με καλό καιρό, γιατί δούλευα έξω στο ύπαιθρο.

Μόλις μέτρησα και έκοψα τα εξαρτήματα και άρχισα να δουλεύω, χάλασε απότομα ο καιρός. Μετά, εύρισκα μια παράξενη δυσκολία σε ο,τιδήποτε και αν επιχειρούσα να κάμω. Φυσούσε ένας παράξενος αέρας, πού δεν είχε κατεύθυνσι προς κανένα σημείο, μόνο σήκωνε τα πάντα κατ'; επάνω μου και μου 'φερνε στο πρόσωπο ο,τιδήποτε βρισκόταν στον τόπο: λαμαρίνες, σανίδες, παλιόχαρτα και άμμο. Παραδόξως μου έφευγαν τα εργαλεία και κατρακυλούσαν μακριά χωρίς λόγο, διότι ο τόπος δεν ήταν παντελώς κατωφερής. Τα καρφιά στράβωναν χωρίς λόγο, με την παραμικρή πίεσι, έσπαζαν τα τρυπάνια, άλλαζαν τα σχέδια μου, πού τα είχα μετρημένα και κομμένα με ακρίβεια.

Στην αρχή δεν υπελόγισα τίποτε και βιαζόμουν να επαναφέρω τα πράγματα στην ταξί και να συνεχίσω. Σε λίγο όμως το πράγμα έγινε πολύ αισθητό, ότι κάτι συνέβαινε. Σταμάτησα λίγο όμως, γιατί είχα κατασυντρίψει κυριολεκτικά και όλα μου τα δάχτυλα, και μια παράξενη ταραχή μέσα μου, μου προκαλούσε οργή, σύγχυσι, ανυπομονησία. «Περίεργο πράγμα, λέω, κάτι συμβαίνει»! Εν τω μεταξύ και ο καιρός επεδεινώθη, πού με ανάγκασε να διακόψω, και πήγα στον Γέροντα. Αυτή η κατασκευή απαιτούσε δυο με τρεις, το πολύ, ώρες δουλειά και πέρασαν περισσότερο από έξι ώρες, χωρίς να έχω κάνει τίποτα.

Τότε θυμήθηκα κάτι πού μου είχε πη ο Γέροντας το πρωί, όταν ξεκίνησα, και δεν το έλαβα υπ' όψι. «Άντε να δούμε, μου είχε πη, θα κάμης τίποτε σήμερα;». Εγώ δεν έδωσα σημασία στο νόημα αυτών των λέξεων, αλλά σκέφτηκα πώς το είπε για να με ταπείνωση ίσως, γιατί ήξερα αυτή τη δουλειά. Μάλιστα φιλοδοξούσα να τελειώσω και συντομώτερα καν επιτυχέστερα, για να τον αναπαύσω, και με την κρυφή χαρά πώς μας επέτρεψε να του βάλωμε θέρμανσι και αυτό θα το έκανα μόνος μου εγώ!

Πήγα, λοιπόν, του χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε. Μόλις με είδε ταραγμένο, άρχισε να γελάη.

«Γέροντα, λέω, τι συμβαίνει εδώ; και γιατί μου είπες το πρωί σαν πρόρρησι, αν τελειώσω'; Αφού ξέρεις πώς για μένα τούτο ήταν παιχνίδι». «Εσύ τι συμπέρανες πώς ήταν», μου είπε χαριεντιζόμενος. «Πειρασμός, του είπα, σατανική ενέργεια». «Αυτό ήταν, μου απάντησε. Και άκουσε να μάθης το φαινόμενο σε σένα μυστήριο. Το βράδυ στην προσευχή μου, όταν τελείωσα και ήθελα να ησυχάσω, είδα τον σατανά και απειλούσε να μου κάμη εμπόδια και πειρασμό στην απόφασί μου, πού είχα προγραμματίσει. Κι εγώ είπα στον Χριστό μας- 'Κύριέ μου, μη τον εμπόδισης, για να του δείξω πώς σε αγαπώ και θα υπομείνω το κρύο, όσο επιτρέψης Εσύ'. Και αυτός ήταν ο λόγος, παιδί μου, πού έγιναν όλα αυτά, για να μην έχω σύντομα θέρμανσι, καθώς σεις επιθυμούσατε να μου ετοιμάσετε».

Εγώ, ο μάρτυς αυτού του δράματος, όταν άκουσα αυτή την λεπτομέρεια και τα μυστήρια της κρυπτής προνοίας, με τα οποία λειτουργεί ο πνευματικός νόμος, έμεινα κατάπληκτος και εν σιωπή μονολογούσα· «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον και δόξαν των θαυμάσιων Σου»! Το γεγονός αυτό με βοήθησε να καταλάβω τη δύναμι του λόγου των Γερόντων, πού κατά τον αββά Ποιμένα και τον αββά Δωρόθεο- κρύβουν μέσα τους δύναμι και ενέργεια της χάριτος, σαν δείγμα της προσωπικής των καταστάσεως και πείρας.

Την ευχή του Αγίου Γέροντα να έχουμε, αμήν

Τα στάδια της ταπείνωσης ....

Από καιρό μελετώντας διάφορα πνευματικού χαρακτήρα κείμενα, διαισθανόμουν πως η ταπείνωση, πράγμα για το οποίο είμαι πεπεισμένος πως είναι το πρώτο βασικό βήμα που πρέπει κανείς να κάνει στην βελτίωση του εαυτού του, όπως έγραφαν άλλωστε και τα κείμενα, θα έπρεπε να έχει κάποιο τρόπο, κάποια "τεχνογνωσία" στην εφαρμογή της. Πως πρέπει να λειτουργεί κανείς ? Άλλο τρόπο και μέγεθος θα πρέπει να εφαρμόζει και να νιώθει ο αρχάριος και άλλο ο τέλειος, όπως σε όλα τα θέματα. Είναι η αλήθεια πως στη σημερινή εποχή, μπορούμε μελετώντας να γίνουμε τέλειοι στη θεωρία αλλά χωρίς πράξη όλα αυτά είναι ατμός που γρήγορα θα διαλυθεί. Το ερώτημα λοιπόν είναι ΠΩΣ ? Στην αναζήτηση αυτή συνάντησα κάποια σχετικά κείμενα που θεώρησα καλό να παραθέσω εδώ, προς ωφέλεια των ενδιαφερομένων:

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ: ΟΔΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΘΕΙΑΣ

Α. Τα στάδια της ταπεινώσεως.

Η ταπείνωση είναι μία σκάλα με εκατομμύρια σκαλοπάτια. Το πρώτο σκαλοπάτι πατά στη γη, και το τελευταίο, αν υπάρχει, ακουμπά στον ουρανό. Το πρώτο είναι η στοιχειώδης ταπείνωση, και το τελευταίο είναι η "τελεία" ταπείνωση, που είχε η Παναγία.
Η στοιχειώδης ταπείνωση περιλαμβάνει: την πίστη στον Τριαδικό Θεό, στη διδασκαλία της Γραφής και της Εκκλησίας. Να πιστεύεις δηλαδή σ’ όσα λέει το "πιστεύω" κι όχι όπως εσύ νομίζεις. Την ταπείνωση αυτή την έχουν όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί. Μετά το πρώτο σκαλοπάτι αρχίζει η γνήσια ταπείνωση, που συνεχώς ανέρχεται.
Διαφορετική είναι η ταπείνωση των αρχαρίων και διαφορετική των τελείων. "Άλλη η ταπείνωση, όταν επικρατεί ο χειμώνας των παθών, άλλη, όταν έρθει η άνοιξη των καρπών, κι άλλη, όταν έρθει το θέρος των αρετών" Λόγος 25. Άλλη η ταπείνωση, όταν κανείς βρίσκεται στο πεδίο της καθάρσεως, άλλη, όταν βρίσκεται στο στάδιο του φωτισμού, κι άλλη στο στάδιο της θεώσεως.
Την προοδευτική αυτή πορεία της ταπείνωσης την παραθέτουμε συνοπτικά, έχοντες ως οδηγό πάντοτε τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος Λόγος.

Πρώτο στάδιο.

"Όταν αρχίζει να ανθίζει μέσα μας, μισούμε ευθέως μετά πόνου πάσαν άνθρωπίνην δόξαν και ευφημίαν" Λόγος 25.8 και "υποδεχόμαστε την ατιμία με ανοικτά τα χέρια και την έναγκαλιζόμεθα ως "φάρμακο" καθαρτικό των αμαρτιών μας" Λόγος 25.27
Ταυτόχρονα εξορίζουμε το θυμό και την οργή.

Δεύτερο.

"Η καρδία δεν περιφρονεί τους αμαρτάνοντας, ούτε και τους κατακρίνει", ακόμα και εν διανοία.

Τρίτο.

"Η αναμφίβολος αμφιβολία για την ισχύ των καλών μας έργων", όπως χαρακτηριστικά λέει ο όσιος Ιωάννης, "και η συνεχής έφεση για μάθηση" γύρω από την πνευματική ζωή.

Τέταρτο.

"Προχωρώντας στην πνευματική ηλικία κάθε καλό που κάνομε το θεωρούμε μηδέν ή βδέλυγμα. Κάθε μέρα πού περνά, νοιώθομε πως αυξάνεται το βάρος των αμαρτιών μας, εξαιτίας των κρυφών και ασυναίσθητων αμαρτιών και αμελειών, που σκορπίζουν τον πλούτο της ψυχής. Το δε πλήθος των χαρισμάτων που χορηγεί ο Θεός το βλέπουμε σαν αιτία μεγαλύτερης τιμωρίας, γιατί δε μας αξίζει. Λόγος 26.28.

Πέμπτο.

Εισήλθες στην τροχιά της τελείας ταπείνωσης. "Θα γνωρίσεις ότι απέκτησες μέσα σου την οσία αυτή ουσία, από τον κατακλυσμό του αρρήτου φωτός και τον απερίγραπτο έρωτα της προσευχής".

Β. Πέρασες το πρώτο σκαλοπάτι;

α. Όταν δεν καυχιέσαι για φυσικά χαρίσματα.

Πώς θα καταλάβεις, αν ξεπέρασες τη στοιχειώδη μορφή της ταπείνωσης; Ιδού το σημείο: "Αν ο λογισμός δεν καυχάται πλέον για φυσικά προτερήματα αυτό είναι σημάδι, ότι αρχίζει να έρχεται η υγεία. Καυχάσαι με την διάνοια, ότι είσαι ρήτορας, καλλικέλαδος αηδών, ευφυής, εύρωστος, ωραίος; Μάθε, ότι είσαι ακόμα στο πρώτο σκαλοπάτι της μεγάλης κλίμακας της ταπείνωσης! Έχεις ακόμα ν’ ανεβείς χιλιάδες σκαλοπάτια.

β. Όταν υπακούς.

"Ο ταπεινόνους", λέει ο όσιος μας, "θεωρεί το θέλημα του πεπλανημένο και το αποστρέφεται με βδελυγμία. Υπακούει στους διδασκάλους του, χωρίς να εξετάζει και να περιεργάζεται τη ζωή τους".
Αν δεν υπακούς στον ιερέα σου, επειδή τον θεωρείς αμαρτωλό, πατάς ακόμα τό πρώτο σκαλοπάτι! Επί τη ευκαιρία: Γιατί δεν υπακούς; Από ταπείνωση ή από εγωισμό;

γ. Όταν έχεις αυτομεμψία.

"Η ταπεινοφροσύνη είναι θεϊκή σκέπη, που σκεπάζει τους οφθαλμούς μας να μη βλέπουμε τα κατορθώματα μας" και έτσι ανάβει μέσα μας το θείο φως, και βλέπομε τα σφάλματα μας. Οπότε συνεχώς καταδικάζομε τον εαυτό μας.
Γράφει το βιβλίο της "Κλίμακος": "Η οσία ταπείνωση δεν καταδικάζει τους άλλους", αλλά καταδικάζει εν διανοία συνεχώς και ειλικρινώς τον εαυτό μας" και μόνο τον εαυτό μας. Κι αυτό σημαίνει στη πράξη:
Φιλονίκησες με κάποιον. Ακούτε και οι δύο σας το ίδιο κήρυγμα- ότι αιτία της φιλονικείας είναι ο εγωισμός. Αν έχεις αυτομεμψία, θα πεις: "φιλονίκησα με τον αδελφό μου, επειδή έχω εγωισμό. Αν δεν έχεις, θα πεις, φιλονίκησε μαζί μου, επειδή έχει εγωισμό. Καλά του τα λέει ο κήρυκας!..".

Αυτομεμψία, όχι ταπεινολογία.

Η αληθινή αυτομεμψία έχει μέσα της την ανόθευτη ταπείνωση. Λες: "είμαι ο χειρότερος αμαρτωλός". Αν το πιστεύεις, ό,τι και να σου πει εις βάρος σου ο άλλος, δεν εξεγείρεσαι. Σου είπε αυτό που πιστεύεις. Και αν αρχίζει να σε επαινεί, ούτε καν σε συγκινεί ο έπαινος του. Επειδή ακριβώς δεν σε εκφράζει.
Αν όμως δεν πιστεύεις, ότι είσαι ο χειρότερος αμαρτωλός, ό,τι και να σου πει εις βάρος σου ο άλλος, θυμώνεις. Και αν αρχίσει να σε επαινεί, μέσα σου θα ηδονίζεσαι. Γιατί σε εκφράζουν οι έπαινοι του. Πού είναι λοιπόν η ταπείνωση σου; Ταπεινολογούσες!...
Γράφει ο μεγάλος ιατρός μας, ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: "όποιος λέει ότι οσφράνθηκε καλά την ευωδία ενός τέτοιου μύρου (δηλ. της ταπεινώσεως) και συγχρόνως, όταν ακούει επαίνους, συγκινείται κάπως η καρδιά του, ή βλέπει ότι δονείται από τη δύναμη των επαινετικών λόγων η καρδιά του, αυτός, ας μην απατάται, έχει πλανηθεί".
Η καρδιά του, (κατά τον Προφήτη Ησαΐα), έχει στάχτη και αυτός νομίζει πως έχει χρυσάφι.

Γ. Ταπείνωση και έργα.

Είναι γνωστή η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Ο Φαρισαίος ήταν ακριβής τηρητής του νόμου. Νήστευε, προσεύχονταν, έκανε ελεημοσύνες. Αντίθετα ο Τελώνης ήταν περιφρονητής του θείου νόμου, "έπινε το αίμα τού φτωχού λαού". Αυτοί οι δύο ήταν τα δύο άκρα της εποχής εκείνης. Και πήγαν στο Ιερό για προσευχή. Και ο Θεός δέχτηκε ως εύοσμο θυμίαμα την προσευχή του Τελώνη! Ο άδικος Τελώνης νίκησε το δίκαιο Φαρισαίο.
Τα καλά έργα έφεραν στο Φαρισαίο υπερηφάνεια "μυίαι θανατούσαι σαπριούσι ελαίου ηδύσματος". Όταν ψοφήσουν οι μύγες στο μυρωμένο λάδι, βρωμίζουν όλο το λάδι. Η υπερηφάνεια αχρήστεψε όλα τα καλά έργα του Φαρισαίου. "Όταν απουσιάζει το φως, όλα είναι σκοτεινά. Και όταν απουσιάζει ή ταπείνωση, όλα τα κατορθώματα μας είναι άχρηστα".
Αντίστροφα τα αμαρτωλά έργα έφεραν στον Τελώνη συντριβή, ταπείνωση. Και αυτή η ταπείνωση ήταν τόσο ισχυρό καλλυντικό, ώστε μετέτρεψε σε ευωδία τη δυσωδία των ακαθάρτων έργων του. "Καλλίτερα ένας νέος φτωχός και συνετός από βασιλιά ασύνετο και άφρονα", λέει η Γραφή.
Στην περίπτωση μας ό φτωχός και συνετός νέος είναι ο Τελώνης, ενώ ο ασύνετος βασιλιάς είναι ο Φαρισαίος. Ήτοι, καλλίτερα αρέσει στο Θεό ένας αμαρτωλός με ταπείνωση και συντριβή, παρά ένας ενάρετος με εγωισμό.
Με άλλα λόγια: ό Θεός δε θέλει αμαρτίες με ταπείνωση. Θέλει έργα με ταπείνωση. Θέλει τα έργα του Φαρισαίου και την ταπείνωση του Τελώνη. "Του Φαρισαίου τας αρετάς σπεύσωμεν μιμείσθαι και ζηλούν την του Τελώνου ταπείνωσιν" Τριώδιον, Κυριακή του Τελώνου, ωδή ε.

Δ. Ταπείνωση: Ο θησαυρός των αγαθών.

α. "Εταπεινώθην και έσωσέν με" Ψαλμ. 114.6.

Ο Μέγας Αντώνιος είδε εν όράματι την οδό που οδηγεί στη βασιλεία του Θεού. Την είδε γεμάτη από παγίδες και... συγκλονίστηκε! Γιατί άραγε; Είδε παγίδες εκεί που δεν περίμενε να δει. Εκεί όπου αυτός ο μεγάλος έμπειρος των παγίδων του διαβόλου, ούτε καν τις υποψιαζόταν! Κύριος γνωρίζει, τι είδε!!! Και τρομαγμένος λέει στο Θεό: "αν ο δρόμος αυτός κρύβει τέτοιες παγίδες, ποιος θα τις ξεπεράσει;" Και η απάντηση τού Θεού ήταν "Η ταπείνωση!" (Γεροντικό).
Ο Κύριος "τους ταπεινούς τω πνεύματι σώσει" Ψαλμ. 33. Θα σώσει τον ταπεινό στο πνεύμα, αυτόν που δεν θεωρεί τον εαυτό του σοφό, αλλά φτωχό. Και γι αυτό δεν ακολουθεί τον λογισμό του, όσο καλός και αν του φαίνεται. "Ο ταπεινόνους", λέει ο όσιος Ιωάννης, "και όταν ακόμα όλα τα σκέπτεται και τα πράττει κατά Θεό και τότε ακόμα δεν δίνει εμπιστοσύνη στον εαυτό του". Και τη συμβουλή που θα πάρει ευθύς την εφαρμόζει, γιατί είναι φτωχός "τω πνεύματι".
Είπεν ο Αβάς Ησαΐας: "η απλότης του χαρακτήρος και το να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο αγιάζουν την καρδιά του ανθρώπου και τον καθιστούν απρόσβλητον από τον διάβολον". Και οδηγείται ολοταχώς προς την βασιλεία του Θεού!
Στενή η οδός πού οδηγεί στη βασιλεία του Θεού. Και η πύλη του παραδείσου είναι και στενή αλλά και χαμηλή. Και για να την περάσεις πρέπει να "ξεφουσκώσεις", από τον εγωισμό και να ταπεινωθείς. "Χωρίς ταπείνωση κανείς δεν πρόκειται να εισέλθει στον ουράνιο νυμφώνα".

β. "Επί τίνα επιβλέψω;"

Ο Θεός φαίνεται να μονολογεί και να λέει: «και επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου» Ήσ. 66.2 Ποιόν άνθρωπο πάνω στη γη να συμπαθήσω; Ποιόν άλλον, παρά τον ταπεινό, τον ήσυχο και τον τρέμοντα τους λόγους μου. Πρώτα βάζει τον ταπεινό. «Ιδού λοιπόν, τι ο άνθρωπος δύναται να προσφέρει εις τον Θεόν εις ανάπαυσιν και κατοικίαν. Την συντετριμμένην και τεταπεινωμένην καρδίαν του. Ούτε οι μεγαλοπρεπείς ναοί, ούτε άλλο τι εις την άψυχον δημιουργίαν, ούτε τα αφιερώματα, τα εις τους ναούς προσφερόμενα, αρέσκουν εις τον Κύριον του ουρανού και της γης όσον η καρδία η ταπεινή και η μετά φόβου επιμελουμένη την τήρησιν των εντολών του. Χριστιανέ! Αυτόν τον Οποίον δεν χωρεί ο κόσμος ολόκληρος, δύναται να χωρέσει η πτωχή σου καρδία. Και να εύρη ο αυτάρκης και πάμπλουτος Θεός ανάπαυσιν εις την γυμνήν καρδίαν σου.» (Τρεμπέλα Υπόμνημα εις τον Ησαία).
Με άλλα λόγια ο Ίδιος ο Θεός μας λέει ότι η συμπάθεια Του είναι ο ταπεινός! Απ’ αυτόν μαγεύεται και σαγηνεύεται. Και γι’ αυτό σ’ αυτόν δίδει τη χάρη Του. "Ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν".
Το έδειξε άλλωστε εμπράκτως με την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου.

γ. Ταπείνωση: Μητέρα χαρισμάτων.

Εφόσον η ταπείνωση σαγηνεύει τον Θεό, είναι λογικό να εμφανίζεται ο Θεός σε ταπεινές ψυχές. "Απλότητι δε και ταπεινώσει ο Θεός εμφανίζεται και ου κόποις" (Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός). "Η γάρ σωματική γύμνασις προς ολίγον εστίν ωφέλιμος" Α' Τιμ. 4.8.

Πολλοί ασκητές προκειμένου να αποκτήσουν πλούτο χαρισμάτων, αγάπη, θαυματουργικό και προορατικό χάρισμα, λιώνουν τη σάρκα τους στην άσκηση. Αδίκως βασανίζονται διότι λησμόνησαν οι ταλαίπωροι, λέει ο όσιος Ιωάννης, ότι κυρίως η ταπείνωση είναι η μητέρα αυτών των χαρισμάτων και όχι ο κόπος.

Ε. Πως αποκτάται.

"Εράσθητι αυτής και δοξάσθητι" Παροιμ. 4.6. Το αγιογραφικό αυτό χωρίο χρησιμοποιεί ο Μέγας Βασίλειος, όταν ομιλεί για την απόκτηση της ταπεινώσεως. Να επιδιώκεις, λέει, την ταπείνωση σα να την έχεις ερωτευθεί.

Για την απόκτηση της απαιτείται και η κατά δύναμη σωματική άσκηση. Προπαντός δε η πολύπλευρη εσωτερική άσκηση. Και να ένας τρόπος:
Έλεγε Γέρων: "Συνήθισε να λες σιγά - σιγά από την καρδιά σου για τους αδελφούς: "Πραγματικά αυτοί είναι ανώτεροι μου στην εκτέλεση των εντολών του Θεού. Και πάλιν: Είναι σπουδαιότεροι μου. Έτσι θα θεωρείς τον εαυτό σου κατώτερο όλων. Και θα κατοικήσει το πνεύμα του Θεού εντός σου. Ο Μ. Βασίλειος λέει κάτι πιο "τολμηρό": "Να μην υπερηφανεύεσαι ποτέ εις βάρος του άλλου ούτε ακόμα και αυτών των υπερβολικά αμαρτωλών!" Να μην επιτρέψεις δηλαδή ποτέ στο λογισμό σου να καυχηθεί, ότι είσαι καλύτερος και από τον χειρότερο εγκληματία! Σου κακοφαίνεται; Άρα έχεις καλή ιδέα για τον εαυτό σου! Ένας λόγος παραπάνω να εφαρμόσεις την σοφή παραίνεση του Μ. Βασιλείου.
Ό Απ. Παύλος το έλεγε και το πίστευε: "Είμαι ό πρώτος αμαρτωλός του κόσμου"(Α' Τιμ. 1.15).

«ΣΧΟΛΗ ΠΟΛΕΜΟΥ»
ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

Η Νοερά Προσευχή ....

Μεταφέρω απόσπασμα κειμένου από το site της Χριστιανικής Φοιτητικής Ένωσης, το οποίο έχει ενδιαφέρον σχετικά με τη Νοερά Προσευχή και το πως πρέπει να γίνεται.

Σε πολλούς ανθρώπους υπάρχει το ερώτημα: Μπορούν οι Χριστιανοί που βρίσκονται στον κόσμο να ασχολούνται με τη νοερά προσευχή; Απαντούμε καταφατικά. Ναι! Για να καταλάβουν την προτροπή μας οι ενδιαφερόμενοι, αλλά και την υπόδειξή μας, όσοι δεν γνωρίζουν, θα εξηγήσουμε σύντομα το θέμα ώστε να μην προβληματίζονται από τη διαφορετική ίσως ερμηνεία και προσδιορισμό της νοεράς προσευχής.


Γενικά, η προσευχή είναι η μόνη υποχρεωτική και απαραίτητη εργασία και αρετή για όλους και γι' αυτό μας δόθηκε εντολή να την εργαζόμαστε αδιάλειπτα.

Κάθε τύπος και τρόπος προσευχής είναι ωφέλιμος. Ο σκοπός της πανάρετης αυτής εργασίας είναι να στρέφει και να κρατά το νου του ανθρώπου στο Θεό. Χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να ενεργοποιηθεί και συγκρατηθεί ο νους ώστε να γίνει η προσευχή καρποφόρα και αποδεκτή.
Δεν θα μιλήσουμε για τους άλλους τρόπους προσευχής, που είναι γνωστοί και συνηθισμένοι σε όλους τους Χριστιανούς, παρά μόνο για τη λεγόμενη νοερά προσευχή. Ένα θέμα, που απασχολεί τους ευλαβείς πιστούς επειδή πολλές φορές αγνοείται, παρερμηνεύεται και περιγράφεται μάλλον φανταστικά.
Θα αφήσουμε τους Πατέρες μας να μας οδηγούν για τον ακριβή τρόπο της εφαρμογής και των αποτελεσμάτων αυτής της θεοποιού αρετής, από την κάθαρση ως τον αγιασμό, στον οποίο μας οδηγεί. Θα πούμε τόσα μόνο, εμείς οι ευτελείς, όσα είναι αρκετά για να διασαφηνίσουν τη νοερά προσευχή και να πείσουν τους αδελφούς μας να ασχοληθούν με αυτή.

Την ονομάζουν οι Πατέρες « νοερά » γιατί γίνεται με το νου. Το νου οι Πατέρες μας τον προσδιορίζουν ως ένα ελεύθερο ον, που δεν ανέχεται περιορισμούς και ούτε για πολύ πείθεται για κάτι που δεν μπορεί να συλλάβει. Γι' αυτό, διάλεξαν μόνο λίγες λέξεις σε μια απλούστατη προσευχή -« Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με »- ώστε να μην χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια του νου να συγκρατεί μια μεγάλη προσευχή και, δεύτερο, γύρισαν το νου εσωτερικά και στο κέντρο της λογικής μας ύπαρξης.
Εκεί, παραμένοντας ακίνητος με το νόημα της θείας επίκλησης του γλυκύτατου ονόματος του Κυρίου μας Ιησού, αναμένει να αισθανθεί το συντομότερο δυνατό τη θεία παρηγοριά.
Είναι αδύνατο, επικαλούμενος συνέχεια και με επιμονή, ο πανάγαθος Δεσπότης μας Χριστός, να μην επακούσει και εμφανιστεί, αυτός που τόσο επιθυμεί τη σωτηρία των ανθρώπων.
Επειδή όμως η κατά φύση αρετή που θέλουμε να επιτευχθεί, χρειάζεται και τα κατάλληλα μέσα, έτσι και η ιερή αυτή εργασία χρειάζεται τα απαραίτητα στοιχεία. Η κάποια ησυχία, η αμεριμνησία, η αποφυγή της γνώσης και διήγησης γεγονότων, η εγκράτεια γενικά και η επίμονη συνέχεια και συνήθεια δεν είναι ακατόρθωτα στους ευλαβείς που ενδιαφέρονται για την ιερότατη αυτή εργασία. Η επιτέλεση της προσευχής σε κάποιο χρονικό διάστημα της ημέρας, πάντοτε περίπου το ίδιο, είναι μια καλή αρχή!
Τονίσαμε ασφαλώς την επιμονή ως το πλέον απαραίτητο στοιχείο στην προσευχή. Στην αρχή, όταν συναντάται βία και αντίδραση εσωτερική, είναι απαραίτητο να λέγεται ψιθυριστά η προσευχή ή και δυνατότερα. Όταν κατορθωθεί η καλή αυτή συνήθεια, ώστε με ευκολία να παραμένει και να λέγεται η ευχή, τότε μπορούμε να στραφούμε και εσωτερικά με τέλεια εξωτερική σιωπή. Στο βιβλίο "Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού" δίνεται ένα καλό παράδειγμα για την εισαγωγή. Η επιμονή λοιπόν και η προσπάθεια πάντοτε με τα ίδια λόγια της ευχής, θα γεννήσει την καλή συνήθεια, μετά αυτή θα φέρει το κράτημα του νου, οπότε και η παρουσία της Χάρης θα φανερωθεί.
Όπως κάθε αρετή αντιστοιχεί σε ένα αποτέλεσμα, έτσι και η νοερά προσευχή έχει ως αποτέλεσμα την κάθαρση του νου και το φωτισμό και φτάνει το άκρο και τέλειο αγαθό, την ένωση με το Θεό, δηλαδή την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Στο θέμα της προσευχής, πρέπει όλοι μας οι Χριστιανοί να αγωνιζόμαστε, ιδίως στη μονολόγιστη νοερά προσευχή. Όπου φτάσει ο καθένας, πολύ κέρδος θα έχει.
Όταν είναι παρούσα η ευχή, ο άνθρωπος δεν παραδίνεται στον πειρασμό που παραμονεύει γιατί « ο αγρυπνών και προσευχόμενος δεν εμπίπτει εις πειρασμόν ». Επίσης, ο άνθρωπος δεν παραδίνεται σε σκοτισμό, ώστε να είναι παράλογος και να κάνει λάθος στην κρίση και απόφασή του. Δεν πέφτει σε ραθυμία και αμέλεια, που είναι η βάση πολλών κακών. Δεν νικάται από πάθη και αδυναμίες και ιδίως όταν τα αίτια είναι κοντά. Απεναντίας, αυξάνει ο ζήλος και η ευλάβειά του, γίνεται πρόθυμος προς αγαθοεργία, είναι πράος και αμνησίκακος, αυξάνει καθημερινά η πίστη του και η αγάπη του στο Χριστό και αυτό τον υποκινεί για την κατόρθωση όλων των αρετών. Έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα σύγχρονων ανθρώπων, και ιδίως νέων, που με την καλή συνήθεια της ευχής σώθηκαν από τρομερούς και θανάσιμους κινδύνους ή πτώσεις σε μεγάλα κακά.

Επομένως, η αδιάλειπτη νοερά προσευχή είναι καθήκον κάθε πιστού, κάθε ηλικίας και γένους και κατάστασης, ασχέτως χώρου και χρόνου και τρόπου• μένει πάντα η ίδια και γίνεται σε όλους ό,τι τους χρειάζεται και τους απασχολεί, ώστε κατά τη Γραφή «πας ος αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου, σωθήσεται» (Πραξ. β'' 21).
Δεν υπάρχει κίνδυνος πλάνης, όπως διαδίδεται από μερικούς αδαείς, αρκεί να λέγεται η ευχή με τρόπο απλό και ταπεινό. Είναι πολύ απαραίτητο, όταν λέγεται η προσευχή, να μην υπάρχει στο νου καμιά εικόνα, ούτε του Δεσπότη μας Χριστού, σε οποιαδήποτε μορφή, ούτε της Κυρίας Θεοτόκου ή κάποιου άλλου προσώπου ή παράστασης. Η εικόνα είναι ο τρόπος του σκορπισμού του νου. Επίσης, με την εικόνα γίνεται η είσοδος των λογισμών και της πλάνης. Ο νους πρέπει να μένει στην έννοια των λόγων της ευχής και με πολύ ταπείνωση να περιμένει ο άνθρωπος το θείο έλεος. Οι τυχόν φαντασίες ή φώτα ή κινήσεις, κρότοι και θόρυβοι είναι απαράδεκτα ως διαβολικά τεχνάσματα για να παρεμποδίσουν ή να παραπλανήσουν.
Ο τρόπος της παρουσίας της Χάρης στους εισαγωγικούς είναι χαρά πνευματική ή δάκρυα ήρεμα και χαροποιά, ή ήρεμος φόβος από τη μνήμη των αμαρτιών μας. Προοδευτικά, η Χάρη γίνεται αίσθηση της αγάπης του Χριστού, οπότε εξαφανίζεται τελείως ο μετεωρισμός του νου και θερμαίνεται η καρδιά στην αγάπη του Θεού τόσο, ώστε νομίζει ότι δεν θα αντέξει άλλο. Όλα αυτά και διάφορες άλλες μορφές αντίληψης και παρηγοριάς είναι εισαγωγικά σε όσους προσπαθούν να λένε και να κρατούν την ευχή, όσο από αυτούς εξαρτάται και γενικά όσο μπορούν.
Έως αυτό το σημείο, που είναι τόσο απλά τα πράγματα, κάθε ψυχή ορθοδόξου, βαφτισμένη και με πίστη, μπορεί να τα εφαρμόσει και να βρίσκεται στην πνευματική αυτή ευφροσύνη και χαρά, και να έχει ταυτόχρονα τη θεία προστασία και βοήθεια σε όλες τις πράξεις και ενέργειές της.
Επαναλαμβάνουμε και πάλι την παρακίνησή μας σε όσους αγαπούν το Θεό και τη σωτηρία τους: Να μην καθυστερήσουν να δοκιμάσουν την καλή αυτή εργασία και συνήθεια και δεν θα βρίσκουν λόγια να ευχαριστούν το Θεό για τη χάρη και ελεημοσύνη του, που παρέχει σε όσους κοπιάσουν λίγο στην εργασία αυτή. Γι' αυτό να έχουν θάρρος να μη διστάσουν ή μικροψυχήσουν με τη λίγη αντίδραση ή κόπωση που θα συναντήσουν. Δεν υπάρχει απλούστερο, ευκολότερο και από όλους κατορθωτό πνευματικό επιτήδευμα από τη μικρή ευχή, με τόση πολλαπλή ωφέλεια και προκοπή, στο σημερινό κυκεώνα της τόσης ταραχής, άρνησης και απιστίας. Επιβάλλεται και όταν κάθεται κάποιος και όταν κινείται και όταν εργάζεται και όταν ακόμα βρίσκεται στο κρεβάτι και γενικά όπου και όπως είναι, να λέει από μέσα του τη μικρή αυτή ευχή.
Η ευχή αυτή, περιέχει και την πίστη και την επίκληση και την ελπίδα και με τόσο μικρό κόπο και ασήμαντη προσπάθεια, τηρεί την καθολική εντολή «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α'' Τιμ. ε'' 17), με όλη την τεράστια σημασία των αποτελεσμάτων της.
Σε όποιο λόγο των Πατέρων μας κι αν στραφεί κάποιος ή και στους θαυμαστούς βίους τους, δεν θα συναντήσει καμιά άλλη αρετή να εξυμνείται τόσο και να εφαρμόζεται με ζήλο και επιμονή, ώστε να αποτελεί, μόνη αυτή, το ισχυρότερο μέσο της εν Χριστώ επιτυχίας. Δεν έχουμε σκοπό να εκθειάσουμε ή να περιγράψουμε αυτή τη βασίλισσα των αρετών, γιατί ό,τι και να πούμε εμείς, μάλλον θα τη μειώσουμε. Ο σκοπός μας είναι να παρακινήσουμε και να ενθαρρύνουμε κάθε πιστό στην εργασία της, και καθένας μετά θα διδαχθεί από την πείρα του, γιατί εμείς πολύ λίγα είπαμε.
Τρέξτε όσοι απορείτε, όσοι απογοητεύεστε, όσοι είστε θλιμμένοι, όσοι είστε στην άγνοια, όσοι είστε ολιγόπιστοι και ποικιλότροπα όσοι είστε σε δοκιμασίες, τρέξτε στην παρηγοριά και λύση των προβλημάτων σας. Ο γλυκύς μας Ιησούς Χριστός, η ζωή μας, μας αναγγέλλει ότι «χωρις εμου ου δύνασθε ποιειν ουδέν» (Ιω. ιε'' 5).
Να λοιπόν, που όταν τον επικαλούμαστε συνεχώς, ουδέποτε μένουμε μόνοι και επομένως όλα τα μπορούμε με τη βοήθεια Του. Φωτιζόμαστε και γινόμαστε προθυμότεροι και έτσι θα επιτυγχάνουμε να μη μπαίνουμε σε πειρασμούς. Εάν κάποιος θέλει να φτάσει και ψηλότερα, όπου θα τον ελκύσει η πανάγια Χάρη, θα περάσει πάλι από την εισαγωγή αυτή. Και όταν φτάσει στο σημείο εκείνο, θα τον πληροφορήσει κατάλληλα η Χάρη.
Ως επίλογο των γραφομένων, επαναλαμβάνουμε την παρακίνηση, ή μάλλον την ενθάρρυνσή μας, προς όλους τους πιστούς, ότι μπορούν και επιβάλλεται να ασχολούνται με την ευχή « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με », τη λεγόμενη νοερά προσευχή, με βέβαιη πίστη ότι πολύ θα ωφεληθούν σε οποιοδήποτε στάδιο κι αν φτάσουν. Η μνήμη της αιώνιας ζωής και η ταπεινοφροσύνη εγγυούνται την επιτυχία, με τη Χάρη του Χριστού, του οποίου η επίκληση θα είναι ο στόχος της αγαθής απασχόλησης. Ιδού καιρός να ετοιμάσει ο καθένας το μέλλον του! Η Χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού να είναι με όλους τους Χριστιανούς. Αμήν.

Κείμενο από το βιβλίο του γέροντος Ιωσήφ "ΑΣΚΗΣΗ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ".

Πρόσεχε το στόμα σου ....

Πόσες φορές άραγε, αν διαβάσουμε το ακόλουθο κείμενο, ο καθένας μας δεν πέφτει σε πολλαπλές παγίδες της καθημερινότητας που αναφέρονται εδώ ??? Όταν το βρήκα τυχαία στο διαδίκτυο και το διάβασα, με έπιασε μεγάλη θλίψη και στεναχώρια. Και τούτο γιατί αντιλήφθηκα πως σε καθημερινή βάση ότι γίνεται γύρα μας, δίπλα μας, μέσα μας, με ή χωρίς εμάς, έχει ένα μέρος του εκφρασμένο στο κείμενο αυτό ..... Ακόμη και όταν νομίζουμε πως ξέρουμε και κρίνουμε, αποδεικνύεται πως μπορεί να είμαστε πολύ μακρυά νυχτωμένοι από την πραγματικότητα. Προσπαθείς να φυλαχτείς από παντού και παντού πάλι υπάρχει η κατηγόρια του ενός προς τον άλλο. Ο πολιτικός στον πολιτικό, ο δημοσιογράφος προς όλους, ο κόσμος προς όλους, το παιδί προς το δάσκαλο, οι γονείς προς τα παιδιά, οι πάντες προς τους πάντες με διάφορους τρόπους και αιτίες. Συγκλονιστικό και θλιβερό. Το στόμα μας συνθλίβει τις πράξεις μας ...!!!!

Του Αββά Δωροθέου,

Στ΄ Διδασκαλία (αποσπάσματα σ. 187- 203),

Από το βιβλίο Έργα Ασκητικά, Εκδόσεις «Ετοιμασία»,

Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα,

Αθήναι 1981,

Ξέρεις πόσο μεγάλη αμαρτία είναι να κρίνεις τον πλησίον; Παραγματικά, τι μπορεί να είναι βαρύτερο απ’ αυτό; Τι άλλο μισεί τόσο πολύ και αποστρέφεται ο Θεός σαν την κατάκριση; Όπως ακριβώς είπαν οι Πατέρες, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ αυτήν.

Και όμως λένε ότι από αυτά τα μικροπράγματα φτάνει κανείς σ’ αυτό το τόσο μεγάλο κακό. Από το να δεχτεί μιά μικρή υποψία για τον πλησίον, από το να λέει: « Τι σημασία έχει αν ακούσω τι λέει αυτός ο αδελφός; Τι σημασία έχει αν πω και εγώ αυτόν τον λόγο; Τι σημασία έχει αν δω που πάει αυτός ο αδελφός ή τι πάει να κάνει αυτός ο ξένος»; Αρχίζει… ο νους να αφήνει τις δικές του αμαρτίες και ν’ απασχολείται με τη ζωή του πλησίον. Από εκεί φτάνει κανείς στην κατάκριση, στην καταλαλιά, στην εξουδένωση. Από εκεί πέφτει σ’ όσα κατακρίνει. Επειδή δεν φροντίζει για τις δικές του κακίες, επειδή δεν κλαίει, όπως είπαν οι Πατέρες, τον πεθαμένο εαυτόν του, δεν μπορεί σε τίποτα απολύτως να διορθώσει τον εαυτόν του, αλλά πάντοτε απασχολείται με τον πλησίον. Και τίποτα δεν παροργίζει τόσο το Θεό, τίποτα δεν ξεγυμνώνει τόσο τον άνθρωπο και δεν τον οδηγεί στην εγκατάλειψη, όσο η καταλαλιά, η κατάκριση και η εξουδένωση του πλησίον.

Γιατί άλλο πράγμα είναι η καταλαλιά και άλλο η κατάκριση και άλλο η εξουδένωση.

• Καταλαλιά είναι το να διαδίδεις με λόγια τις αμαρτίες και τα σφάλματα του πλησίον π.χ. ο τάδε είπε ψέματα, οργίστηκε ή πόρνευσε ή κάτι τέτοιο έκαμε. Λέγοντας όλα αυτά, ήδη κανείς «καταλαλεί», δηλαδή, μιλάει με εμπάθεια εναντίον κάποιου, συζητάει με εμπάθεια για το αμάρτημά του.

• Κατάκριση είναι το να κατηγορήσει κανείς τόν ίδιο τον άνθρωπο, λέγοντας ότι αυτός είναι ψεύτης, είναι οργίλος, είναι πόρνος. Γιατί έτσι κατέκρινε την ίδια τη διάθεση της ψυχής του και έβγαλε συμπέρασμα για όλη τη ζωή του, λέγοντας ότι είναι τέτοια η ζωή του, τέτοιος είναι αυτός και σαν τέτοιο τον κατέκρινε. Και αυτό είναι πολύ μεγάλη αμαρτία. Γιατί είναι άλλο να πει κανείς ότι κάποιος οργίστηκε και άλλο να πει ότι κάποιος είναι οργίλος και να βγάλει συμπέρασμα, όπως είπα, για όλη του τη ζωή. Και τόσο πιο βαριά από κάθε άλλη αμαρτία είναι η κατάκριση, ώστε και ο ίδιος ο Χριστός να φτάσει να πεί: « Υποκριτή, βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι, και τότε κοίταξε να βγάλεις την αγκίδα από το μάτι του αδελφού σου» (Λουκ. 6, 42). Και παρομοίασε τη μεν αμαρτία του πλησίον με αγκίδα, τη δε κατάκριση με δοκάρι. Τόσο πολύ βαριά είναι η κατάκριση που ξεπερνάει σχεδόν κάθε άλλη αμαρτία…

Γιατί να μήν κατακρίνουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και τα ελαττώματα μας, που τα ξέρουμε πολύ καλά και που γι’ αυτά θα δώσουμε λόγο στο Θεό; Γιατί αρπάζουμε την κρίση από το Θεό; Τι ζητάμε από το πλάσμα Του;…Γιατί θέλουμε να πάρουμε επάνω μας τα βάρη των άλλων; Εμείς έχουμε τι να φροντίσουμε, αδελφοί μου. Καθένας ας έχει το νου του στον εαυτόν του και στις αμαρτίες του. Μόνο ο Θεός μπορεί είτε να δικαιώσει είτε να κατακρίνει τον καθένα, γιατί Αυτός μόνο ξέρει του καθενός την κατάσταση και τη δύναμη και το περιβάλλον και τα χαρίσματα και την ιδιοσυγκρασία και τις ιδιαίτερες ικανότητές του και κρίνει σύμφωνα μ’ όλα αυτά, όπως Αυτός μόνον γνωρίζει. Διαφορετικά, βέβαια, κρίνει ο Θεός τα έργα του επισκόπου και διαφορετικά του άρχοντα, αλλιώς του ηγουμένου και αλλιώς του υποτακτικού, αλλιώς του νέου και αλλιώς του γέρου, αλλιώς του άρρωστου και αλλιώς του γερού. Και ποιός μπορεί να κρίνει σύμφωνα μ’ αυτές τις προϋποθέσεις παρά μόνον Αυτός που δημιούργησε τα πάντα, Αυτός που έπλασε τα πάντα και γνωρίζει τα πάντα;…

Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να ξέρει ο άνθρωπος από τις βουλές του Θεού. Μόνον Αυτός είναι Εκείνος που καταλαβαίνει τα πάντα και είναι σε θέση να κρίνει τον καθένα, όπως μόνος αυτός γνωρίζει.

Πραγματικά, συμβαίνει να κάνει κάποιος αδελφός μερικά πράγματα με απλότητα. Αυτή όμως η απλότητα ευαρεστεί στο Θεό περισσότερο από ολόκληρη τη δική σου ζωή. Και συ κάθεσαι και τον κατακρίνεις και κολάζεις τη ψυχή σου; Και αν κάποτε υποκύψει στην αμαρτία, πως μπορείς να ξέρεις πόσο αγωνίστηκε και πόσο αίμα έσταξε, πρίν κάνει το κακό, ώστε να φτάνει να μοιάζει η αμαρτία του σχεδόν σαν αρετή στα μάτια του Θεού; Γιατί ο Θεός βλέπει τον κόπο του και τη θλίψη που δοκίμασε, όπως είπα, πρίν να κάνει το κακό, και τον ελεεί και τον συγχωρεί. Και ο μεν Θεός τον ελεεί, εσύ δε τον κατακρίνεις, και χάνεις τη ψυχή σου; Που ξέρεις ακόμα και πόσα δάκρυα έχυσε γι’ αυτό, ενώπιον του Θεού; Και συ μεν έμαθες την αμαρτία, δεν ξέρεις όμως τη μετάνοια. Μερικές φορές μάλιστα δεν κατακρίνουμε μόνο, αλλά και εξουδενώνουμε.

• Εξουδένωση είναι όταν, όχι μόνον κατακρίνει κανείς κάποιον, αλλά και τον εκμηδενίζει, σαν να τον αποστρέφεται και τον σιχαίνεται σαν κάτι αηδιαστικό. Αυτό είναι ακόμα χειρότερο καο πολύ πιο καταστρεπτικό από την κατάκριση.
  

Όσοι όμως θέλουν να σωθούν δεν προσέχουν καθόλου τα ελαττώματα του πλησίον, αλλά προσέχουν πάντοτε τις δικές τους αδυναμίες και έτσι προκόβουν. Σαν εκείνον που είδε τον αδελφό του να αμαρτάνει και στενάζοντας βαθιά είπε: « Αλλοίμονο μου, γιατί σήμερα πέφτει αυτός, οπωσδήποτε αύριο θα πέσω εγώ». Βλέπεις με ποιό τρόπο επιδιώκει τη σωτηρία του, πως προετοιμάζει τη ψυχή του; Πως κατάφερε να ξεφύγει αμέσως από την κατάκριση του αδελφού του; Γιατί λέγοντας ότι: « Οπωσδήποτε θα αμαρτήσω και εγώ αύριο» έδωσε την ευκαιρία στον εαυτόν του ν’ ανησυχήσει και να φροντίσει για τις αμαρτίες που επρόκειτο δήθεν να κάνει. Και μ’ αυτό τον τρόπο ξέφυγε την κατάκριση του πλησίον. Και δεν αρκέστηκε μέχρις εδώ, αλλά κατέβασε τον εαυτόν του χαμηλότερα απ’ αυτόν που αμάρτησε λέγοντας: « Και αυτός μεν μετανοεί για την αμαρτία του, εγώ όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα μετανοήσω, δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρω, δεν είναι σίγουρο ότι θα έχω τη δύναμη να μετανοήσω».

Βλέπεις το φωτισμό της θείας αυτής ψυχής; Γιατί όχι μόνον κατάφερε να ξεφύγει από την κατάκριση του πλησίον, αλλά έβαλε τον εαυτό της πιο κάτω απ’ αυτόν.

Και εμείς οι άθλιοι, εντελώς αδιάκριτα, κατακρίνουμε, αποστρεφόμαστε, εξευτελίζουμε, αν δούμε ή αν ακούσουμε ή αν υποψιαστούμε κάτι. Και το χειρότερο είναι ότι δεν σταματάμε μέχρι τη ζημιά που κάνουμε στον εαυτό μας, αλλά συναντάμε και άλλον αδελφό και αμέσως του λέμε: « Αυτό και αυτό έγινε». Και του κάνουμε κακό βάζοντας στην καρδιά του αμαρτίες… Αλλά ενώ κάνουμε διαβολικό έργο δεν ανησυχούμε κιόλας. Γιατί, τι άλλο έχει να κάνει ο διάβολος από το να ταράζει και να βλάπτει; Και γινόμαστε συνεργάτες των δαιμόνων και για τη δική μας καταστροφή και για του πλησίον…

Από ποιό άλλο λόγο τα παθαίνουμε αυτά, παρά από το ότι δεν έχουμε αγάπη; Γιατί αν είχαμε αγάπη και συμπαθούσαμε και πονούσαμε τον πλησίον μας, δεν θα είχαμε το νου μας στα ελαττώματα του πλησίον…Αν είχαμε αγάπη, η ίδια η αγάπη θα σκέπαζε κάθε σφάλμα, όπως ακριβώς έκαναν οι άγιοι, όταν έβλεπαν τα ελαττώματα των ανθρώπων. Γιατί μήπως είναι τυφλοί οι άγιοι και δεν βλέπουν τα αμαρτήματα; Και ποιός μισεί τόσο πολύ την αμαρτία όσο οι άγιοι; Και όμως δεν μισούν εκείνον που αμαρτάνει, ούτε τον κατακρίνουν, ούτε τον αποστρέφονται, αλλά υποφέρουν μαζί του, τον συμβουλεύουν, τον παρηγορούν, τον γιατρεύουν σαν άρρωστο μέλος του σώματός τους. Κάνουν τα πάντα για να τον σώσουν…Με την μακροθυμία και την αγάπη τραβούν τον αδελφό και δεν τον απωθούν, ούτε τον σιχαίνονται…

Ας αποκτήσουμε λοιπόν και εμείς αγάπη, ας αποκτήσουμε ευσπλαχνία για τον πλησίον. Και έτσι θ’ αποφεύγουμε να καταλαλούμε, να κατακρίνουμε, να εξουδενώνουμε τους άλλους. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον σαν να είμαστε μέλη του ίδιου σώματος…

Ο Θεός ας μας αξιώσει να προσέχουμε όσα μας συμφέρουν πνευματικά και να τα εφαρμόζουμε. Γιατί όσο φροντίζουμε και ενδιαφερόμαστε να εφαρμόζουμε όσα ακούμε, τόσο περισσότερο μας φωτίζει ο Θεός πάντοτε και μας διδάσκει το θέλημά Του.

Διάβασα κάτι που μου άρεσε στο Internet και το μετέφερα εδώ .....

Βοήθησέ με, Κύριε.....

Την ώρα του πάθους, γιατί σκοτίζεται ο νους μου.
Την ώρα του πειρασμού, γιατί παραλύει η θέλησή μου.
Την ώρα του πόνου, γιατί κατακαίονται τα σωθικά μου.
Την ώρα του ενθουσιασμού, γιατί δεν ελέγχω τις απόψεις μου.
Την ώρα της απελπισίας, γιατί νομίζω πως χάνεται το παν.
Την ώρα του θυμού, γιατί δεν ξέρω τι κάνω.
Την ώρα της αδυναμίας, γιατί μπορεί να φτάσω στα άκρα.
Την ώρα του φόβου, γιατί τα έχω χαμένα.
Την ώρα της χαράς, γιατί μπορεί να μην αντέξω στο βάρος της.
Την ώρα της αγάπης, για να είναι γνήσια.
Γίνε, Κύριε, φωτισμός μου και αντιλήπτωρ μου στις μεγάλες, τις μοναδικές ώρες της ζωής μου.

Με .... "άρωμα" .... ορθοδοξίας !!!!

Η αφορμή για τη δημοσίευση αυτή έχει τις ρίζες της αρκετά χρόνια πριν, ένα τέταρτο του αιώνα, σε μια φοιτητική συζήτηση δύο φοιτητών τμήματος Φυσικής σε ένα από τα πανεμιστήμιά μας. Η συζήτηση γίνεται μεταξύ του ενός που έχει ορθόδοξη πίστη αλλά στερείται φανατισμού, όπως πρέπει βέβαια, και του άλλου ο οποίος δηλώνει άθεος μεν αλλά διαθέτει καλή πίστη αν κάποιος του αποδείξει πως κάτι είναι υπερφυσικό. Η Φυσική καλείται να λύσει το μυστήριο ως διαιτητής. Πάνω στη συζήτηση, διαδραματίζεται ο ακόλουθος διάλογος (απόσπασμα):

- Ο (ορθόδοξος): Αν σου δείξω κάτι που δε θα μπορείς να εξηγήσεις λογικά και το οποίο μπορεί να βιώσει ο καθένας, θα με πιστέψεις ?
- Α (άθεος): μα φυσικά
- Ο: Ωραία, φέρε δύο μπουκαλάκια καθαρά από το εργαστήριο. Στο ένα θα βάλουμε νερό της βρύσης και στο άλλο αγιασμό και θα τα αφήσουμε ένα χρόνο. Στο χρόνο θα πάμε να δούμε τι έχει συμβεί σε αυτά και ανάλογα συνεχίζουμε τη συζήτηση.

Πράγματι, έτσι κι έγινε. Στο χρόνο επάνω οι δύο άνθρωποι συναντιούνται και ανοίγουν τα δύο μπουκαλάκια. Το ένα με τον αγιασμό πεντακάθαρο, και μάλιστα ο ορθόδοξος φοιτητής πίνει από αυτό για να αποδείξει την ορθότητα των λεγομένων του. Αντιθέτως, στο άλλο έχουν αναπτυχθεί μικροοργανισμοί και κανείς δε σκέφτεται να πιεί από εκεί ούτε σταγόνα. Ο καλόπιστος φοιτητής πείθεται πως κάτι λοιπόν συμβαίνει και αποφασίζει να ερευνήσεις την ορθόδοξη πίστη περισσότερο και να ασχοληθεί μαζί της.

Ως θεατής αυτής της συζήτησης κράτησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου αυτή τη σκηνή. Έτσι στα χρόνια που πέρασαν από τότε συνήθιζα να προσέχω οτιδήποτε μπορούσε να συμπεριληφθεί σε αυτή τη λίστα και να αναφερθεί σε μία επανάληψη της συζήτησης. Ίσως να ήθελα στο βάθος μου κι εγώ να στηρίξω περισσότερο αυτό που πίστευα και έτσι σημείωνα κάθε τι που έπεφτε στην αντίληψή μου. Μετά από 25 λοιπόν χρόνια, θα μπορούσα να κατατάξω αυτά τα΄"θαύματα" σε δύο κατηγορίες: (α) σε αυτά που τα βιώνει μόνο ένας άνθρωπος και δε μπορούν να αποδειχθούν ευρύτερα και (β) σε αυτά που τα βιώνει ένα πλήθος ετερώνυμου κόσμου, πιστοί και μη. Τα πρώτα αποτελούν προσωπικά θαύματα και έχουν προσωπικό χαρακτήρα και νόημα. Από τα δεύτερα όμως κάποια είναι επαναλαμβανόμενα και μπορεί κανείς να τα ζήσει πολλές φορές στη ζωή του. Πιο συγκεκριμένα ξεχώρισα τα εξής:

1. Το Αγιασμό, όπως περιγράφηκε παραπάνω στη συζήτηση των δύο φοιτητών

2. Το Άγιο Φως. Εξέρχεται κατά την ώρα της προσευχής του Πατριάρχη Ιεροσολύμων από το κουβούκλιο του Πανάγιου Τάφου στην Ιερουσαλήμ και με διάφορές μορφές περιφέρεται μέσα στο ναό. Η άκτιστη μορφή του συμπεριφέρεται με το δικό της περίεργο τρόπο και για ώρα δεν καίει. Καταμαρτυρείται από πολλούς και οι παρευρισκόμενοι κάθε χρόνο μέσα στο ιερό προσκύνημα το βιώνουν με διαφορετική ένταση και έκφανση.

3. Η Αγία Νεφέλη. Στο όρος Θαβώρ βρίσκεται ο Ιερός Ναός της Μεταμόρφωσης (δυστυχώς όχι σε χέρια χριστιανικά). Εκεί κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια της ολονυκτίας και ενόσω ψάλονται τα τροπάρια από ορθόδοξους, εμφανίζεται από το πουθενά ένα συννεφάκι στον ανέφελο ουρανό, συνήθως από την πλευρά της Ναζαρέτ. Σιγά σιγά πλησιάζει προς το ναό μεγαλώνοντας όπου και επικάθεται έως τις πρωινές ώρες όπου και εξαφανίζεται πάλι. Δεν γίνεται καμία άλλη νύκτα και πουθενά αλλού. Για του λόγου το αληθές βέβαια το φαινόμενο συμπληρώνεται και από το άκτιστο φως, το οποίο δημιουργεί "αστραπές" εντός της νεφέλης χωρίς κρότο βέβαια. Για όσους το έχουν ζήσει στον Πανάγιο Τάφο καταμαρτυρούν πως είναι το ίδο φως. Το φαινόμενο επαναλαμβάνεται με μικροδιαφορές στην ένταση και εμφάνισή του κάθε χρόνο συγκεκριμένη νύκτα, της Μεταμόρφωσης.

4. Ιερός Ναός Αγίας Σιών (πρώτη επίσημη χριστιανική εκκλησία), εορτή της Πεντηκοστής. Ο Ιερός Ναός έχει περίβολο με ψηλά δέντρα. Κατά τη διάρκεια του Εσπερινού ψάλεται ένα τροπάριο "... Παράδοξα σήμερον, είδον τα έθνη πάντα εν πόλει Δαυίδ, ότε το Πνεύμα κατήλθε το Άγιον ει πυρίναις γλώσσαις, καθώς ο θεηγόρος Λουκάς απεφθέγξατο. Φυσί γαρ Συνηγμένων των Μαθητών του Χριστού, εγένετο ήχος, καθάπερ φερομένης βιαίας πνοής και επλήρωσε τον οίκον, ου ήσαν καθήμενοι και πάντες ήρξαντο φθέγγεσθαι, ξένοις ρήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι, της Αγίας Τριάδος." Όταν ακουστούν οι λέξεις "βιαίας πνοής", έξω από το ναό γίνεται χαμός. Ένας ξαφνικός και ανεξήγητος αέρας νομίζεις πως θα ξεριζώσει τα δέντρα και βέβαια μόνο τα δέντρα του περίβολου. Εκτός περίβολου νηνεμία ..... Απίστευτο !!!!

5. Εορτή των Φώτων. Ιορδάνης ποταμός. "Και εστράφη προς τα οπίσω .....". Πράγματι επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο την ώρα του αγιασμού των υδάτων στο τμήμα που γίνεται αυτός. Ακολουθείται και με βοή. Άξιο θαυμασμού για όσους παρευρίσκονται.

Να σημειωθεί δε πως τα παραπάνω συμβαίνουν ΌΛΑ ΜΟΝΟ με την ορθόδοξη θεία λειτουργία και προσευχή. Τα ζει πλήθος λαού πιστών και μη που παρευρίσκονται και πολλά από αυτά έχουν καταγραφεί και σε videos προσκυνητών που είχαν επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους. Μπορείτε λοιπόν να καταλάβετε πως η πίστη μας είναι ζωντανή και συνεχής .....

Ομιλία του π. Φιλόθεου Φάρου .....

Η ομιλία αυτή δόθηκε από τον π. Φιλόθεο Φάρο στα πλαίσια του 11ου Πανελληνίου Συνεδρίου της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Νοέμβριο στο Ξενοδοχείο Intercontinental. Τη μεταφέρουμε όπως δημοσιεύθηκε και αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό πρέπει να ομολογήσει κανείς.

Τα Αδιέξοδα της σύγχρονης Δυτικής Ιατρικής

και η ανάγκη επαναπροσδιορισμού του νοήματος της Υγείας και της Νόσου

 
Αν και ακούμε συχνά θριαμβολογίες για τις εντυπωσιακές επιτυχίες της σύγχρονης δυτικής ιατρικής, τα αδιέξοδα που αυτή αντιμετωπίζει αυξάνουν διαρκώς. Η αύξηση των ιατρικών δαπανών και η επιδείνωση των σχέσεων ιατρών και ασθενών είναι δύο κύρια αδιέξοδα της σύγχρονης δυτικής ιατρικής αλλά δεν είναι τα μόνα.

Η αντίληψη της σύγχρονης δυτικής ιατρικής για την υγεία και την νόσο βασίζεται στη μηχανιστική θεώρηση του ανθρώπινου οργανισμού του Descart. Σύμφωνα με την θεωρία του Descart ο ανθρώπινος οργανισμός είναι μια μηχανή με διάφορα μέρη που κάποτε κατάστρέφονται και πρέπει να αντικατασταθούν, ή που δεν λειτουργούν καλά και πρέπει να διορθωθούν και το ανθρώπινο σώμα είναι απόλυτα χωρισμένο από την υπόλοιπη ανθρώπινη ύπαρξη. Η θεωρία του Descart επηρέασε αποφασιστικά τη σύγχρονη ιατρική και τη σύγχρονη βιολογία και μπορεί να συνέβαλε σε κάποιες επαυχίες τους, αλλά εξ αιτίας της, η σύγχρονη δυτική ιατρική δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματική φύση των μεγάλων σύγχρονων νόσων. Δεν μπορεί να πει γιατί μια ορισμένη αρρώστια προσβάλλει αυτό και όχι κάποιο άλλο άτομο ή τη συγκεκριμένη και όχι κάποια άλλη στιγμή της ζωής του και αναπόφευκτα, ασχολείται με την ανθρώπινη παθολογία στο επίπεδο των συμπτωμάτων.
Καυχιέται ότι μπορεί να απομακρύνει συμπτώματα και αυτό ακριβώς υπόσχεται να κάνει, αλλά η απομάκρυνση των συμπτωμάτων χωρίς την ανακάλυψη και την αντιμετώπιση της αιτίας που τα προκαλεί, μπορεί να είναι από άχρηστη μέχρι πολύ επικίνδυνη αφού τα συμπτώματα είναι προειδοποιήσεις που μπορούν να προλάβουν καταστροφές. Τα συμπτώματα μας λένε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στον τρόπο της ζωής μας αν θέλουμε να σώσουμε τη ζωή μας.
Η σύγχρονη δυτική ιατρική περηφανεύεται ότι είναι επιστημονική και ότι έχει ελευθερώσει την ιατρική από τη δεισιδαίμονα πίστη ότι είναι οι δαίμονες που προκαλούν την αρρώστια, δηλαδή ότι η αρρώστια προκαλείται από μυστηριώδεις δυνάμεις πάνω στις οποίες ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει κανένα έλεγχο. Αλλά η σύγχρονη δυτική ιατρική λειτουργεί ακριβώς με την ίδια αντίληψη. Έχει μόνο αλλάξει τα ονόματα αυτών των μυστηριωδών δυνάμεων και αντί να τις αποκαλεί δαίμονες τις αποκαλεί ιούς, μικρόβια ή νεοπλασία. Μπορεί να είναι διαφορετικά τα ονόματα τους αλλά λειτουργούν κατά την αντίληψη της σύγχρονης δυτικής ιατρικής, ακριβώς όπως και οι δαίμονες, και μπορεί να μην προσπαθεί η σύγχρονη δυτική ιατρική να τα εξορκίσει με μαγικά ξόρκια αλλά προσπαθεί να τα εξορκίσει με τα «υπέροχα» φάρμακα της, όπως τα αντιβιοτικά, χωρίς να ανακαλύπτει τους λόγους ένεκα των οποίων αυτά τα μυστηριώδη όντα προσβάλλουν και βασανίζουν τον άνθρωπο. Πιστεύω ότι είναι απόλυτα βέβαιο ότι κάθε σοβαρός ιατρός θα θεωρούσε κομπογιανιτισμό την ιατρική απόπειρα αντιμετωπίσεως του ανθρώπου που υποφέρει από έντονους πόνους στο στομάχι, τους οποίους προκαλεί κατά πάσαν πιθανότητα κάποιο έλκος, με παυσίπονα, έτσι ώστε να μην αισθάνεται ο άρρωστος τον πόνο. Όχι μόνο για έναν ιατρό αλλά και για τον απλούστερο άνθρωπο θα ήταν προφανές ότι το σταμάτημα απλώς του πόνου όχι μόνο δεν αποτελεί ιατρική επέμβαση αλλά θα μπορούσε να είναι ολέθριο όχι μόνο για την υγεία αλλά και για τη ζωή του ασθενούς. Αν όμως δεν είναι επιστημονικό να σταματάς απλώς τους πόνους ενός έλκους χωρίς να κάνεις τίποτε γι' αυτό το ίδιο το έλκος, γιατί δεν είναι μη επιστημονικό να αφαιρείς το έλκος χωρίς να κάνεις τίποτα για την απωθημένη οργή που το έχει προκαλέσει και που μπορεί να κάνει κάτι πολύ χειρότερο στον άρρωστο μετά την εγχείρηση;
Για οποιονδήποτε που δεν είναι έρμαιο της καρτεσιανής αντιλήψεως για την ανθρώπινη φύση και για τον κόσμο, είναι εμφανές ότι σε τελική ανάλυση η αιτία κάθε παθολογικού συμπτώματος είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης αιτίας και ότι τελικά κάθε παθολογικό σύμπτωμα σχετίζεται όχι μόνο με ολόκληρη την ύπαρξη εκείνου που υποφέρει από αυτό, αλλά σχετίζεται και με ολόκληρο το σύμπαν. Τι πραγματικά κάνει η ιατρική όταν χρησιμοποιώντας την υπέροχη τεχνολογία της με bypasses και εγχειρήσεις ανοικτής καρδιάς ενός ανθρώπου του οποίου η καρδιά υπέκυψε γιατί υπερέβει τα όρια της ανθρώπινης φύσεως του από απληστία ή από πάθος για δύναμη και εξουσία; Αν δεν τον εκμεταλλεύτηκε ή αν δεν τον απάτησε συνειδητά οπωσδήποτε του στέρησε την ευκαιρία να κάνει κάτι για την πνευματική του ανάπτυξη και να αποφύγει το χειρότερο, δηλαδή όχι μόνο τον βιολογικό αλλά και τον πνευματικό του θάνατο και τον εξευτελισμό του, αν και για αυτά τα τελευταία δεν φαίνεται να νοιάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος.
Φυσικά τα άμεσα αποτελέσματα της απομακρύνσεως των συμπτωμάτων που μπορεί να είναι εντυπωσιακά, αν και προσωρινά, αφ' ενός γίνονται συνειδητά ή ασύνειδα πειρασμός για τον ιατρό γιατί του εξασφαλίζουν εύκολο πλούτο και του δίνουν την δυνατότητα να ασκεί μια τρομερή, συχνά σατανική εξουσία πάνω στον ασθενή, αφετέρου ελκύουν το σύγχρονο άνθρωπο που θέλει άμεση ικανοποίηση με οποιοδήποτε κόστος και που θέλει να απαλλαγεί από τα ανεπιθύμητα συμπτώματα χωρίς να αλλάξει τον βιάζοντα την ανθρώπινη φύση τρόπο ζωής του που προκαλεί τα συμπτώματα.
Εξ άλλου η απομάκρυνση των συμπτωμάτων δεν απαιτεί προσωπικό κόστος που είναι απολύτως απαραίτητο για την πραγματική ίαση. Για την επίτευξη πραγματικής ιάσεως ο ιατρός χρειάζεται να δώσει ένα κομμάτι από την ψυχή του και αυτό είναι απαραίτητο για κάθε πραγματική δημιουργία. Τίποτε ουσιαστικό δεν γίνεται χωρίς προσωπικό κόστος.
'Οταν η αιμορροούσα που ήταν άρρωστη για δώδεκα χρόνια άγγιξε το ιμάτιο του Χριστού για να γίνει καλά και έγινε καλά παραχρήμα, ο Χριστός «επιγνούς εν εαυτώ την εξ αυτού δύναμιν εξελθούσαν, επιστραφείς τω όχλω έλεγε π'ς μού ήψατο» (Μαρκ. 5,30). Αν ήταν απαραίτητο για το Χριστό να χάσει ένα μέρος από τη δύναμη του για να ιατρεύσει, δεν μπορεί να είναι αλλοιώς για κανέναν άλλο και αυτός είναι ο κύριος λόγος που ο τρόπος ιάσεως της σύγχρονης δυτικής ιατρικής είναι προτιμητέος από όλους τους άλλους τρόπους ιάσεως. Γι' αυτό οι σχέσεις των ιατρών με τους ασθενείς επιδεινώνονται διαρκώς. Γι' αυτό και το ιαματικό άγγιγμα των χεριών του ιατρού αντικαθιστάται με το άγγιγμα των μηχανημάτων. Το κόστος της ιάσεως της σύγχρονης δυτικής ιατρικής είναι εξ ορισμού χρηματικό και γι' αυτό οι ιατρικές δαπάνες αυξάνουν διαρκώς, έτσι ώστε να απειλούν με χρεωκοπία τις οικονομίες των δυτικών κρατών.
Τα στοιχεία για την ιατρογενή νόσο και τις παρενέργειες των φαρμάκων και των χειρουργικών επεμβάσεων αποτελούν ιστορίες τρόμου.
Υπάρχουν τριών ειδών ιατρογενείς νόσοι, οι κοινωνικοϊατρογενείς νόσοι, οι ψυχοϊατρογενείς νόσοι και οι φυσιοϊατρογενείς νόσοι.
Οι ιατρογενείς νόσοι των πρώτων δύο κατηγοριών είναι αδύνατο να εκτιμηθούν. Οι φυσιοϊατρογενείς νόσοι στα νοσοκομεία εκτιμάται ότι ανέρχονται στο 15% (με τον όρο φυσιοϊατρογενείς εννοούμε ασθένειες ή συμβάματα σε ασθενείς που είναι καθαρά αποτελέσματα ιατρικής παρέμβασης, δικαιολογημένης ή αδικαιολόγητη). Μια έρευνα που έγινε κατ' εντολήν του Κογκρέσου στις ΗΠΑτο 1976 αποκάλυψε ότι το 1974 έγιναν σ' αυτή τη χώρα 2.400.000 μη αναγκαίες εγχειρήσεις από τις οποίες έχασαν τη ζωή τους 11.900 άνθρωποι!
Αυτά είναι μόνο ενδεικτικά παραδείγματα της σοβαρότητος της καταστάσεως, αλλά και μόνο αυτό που συμβαίνει με τα αντιβιοτικά θα αρκούσε για να διαπιστώσουμε ότι η καρτεσιανή μηχανιστική αντίληψη όσον αφορά στον ανθρώπινο οργανισμό και σαν συνέπεια και στην υγεία και τη νόσο, μας οδηγεί σε πανωλεθρία. Γνωρίζουμε ότι όχι μόνο τα αντιβιοτικά πολύ σύντομα θα είναι εντελώς ανίκανα να μας προστατεύσουν από τις μολυσματικές νόσους αλλά και ότι συμβάλλουν στην ανάπτυξη υπερμικροβίων, πραγματικών τεράτων, ενάντια στα οποία θα βρεθούμε εντελώς αβοήθητοι.
Από τις αρχές του αιώνα έχει σημειωθεί μια κύρια μετακίνηση στις προοδευμένες βιομηχανικά χώρες όσον αφορά στις μορφές των ασθενειών από τις οξείες λοιμώδεις νόσους στις χρόνιες νόσους που είναι σαφώς συνέπειες του σύγχρονου τρόπου ζωής και οι οποίες δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά με φάρμακα και με ιατρική τεχνολογία.
Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα της διαρκώς ενισχυόμενης διαπιστώσεως ότι η καρτεσιανή αντίληψη για τη νόσο δεν είναι επαρκής και ότι ο άνθρωπος και το σύμπαν αποτελούν ενότητες που διαθέτουν μια εσωτερική ενότητα και που δεν διαμερισματοποιούνται. Η όλη ύπαρξη του ανθρώπου αποτελεί μία πλήρη ενότητα και ό,τι συμβαίνει σ' αυτόν συμβαίνει σ' ολόκληρη την ύπαρξη του και είναι επίσης ο άνθρωπος μέλος μιας άλλης μεγαλύτερης ενότητος, της οικογένειας και οι οικογένειες είναι μέλη ακόμη μιας μεγαλύτερης ενότητος, της κοινότητος και τελικά όλες αυτές οι διαδοχικές ενότητες ενσωματώνονται στην ενότητα του σύμπαντος. Ό,τι συμβαίνει στο μικρότερο κύτταρο επηρεάζει το σύμπαν στο σύνολο του και ό,τι συμβαίνει στο σύμπαν επηρεάζει και το μικρότερο κύτταρο.
Η φύση όλου του κόσμου και του ανθρώπου είναι εκκλησιαστική δηλαδή κοινοτική. Όταν ο άνθρωπος βιάζει την εκκλησιαστική του φύση, δηλαδή όταν αντί να είναι στραμμένος στον άλλο για να ενωθεί μαζί του, στρέφεται προς τον εαυτό του και αποκόπτεται από τις ευρύτερες ενότητες, όταν αντί να συνδέεται και να ενώνεται με τον άλλο προσπαθεί να τον εξουσιάσει και να τον χειριστεί, όταν, αντί να μοιράζεται με τον άλλο ό,τι έχει και ό,τι είναι, τα κρατάει όλα για τον εαυτό του, τότε όλη του η ύπαρξη υποφέρει.
Οι αρρώστιες δεν είναι εξωτερικοί εχθροί αλλά εσωτερικές ανάγκες. Είναι προσπάθειες της φύσεως του ανθρώπου να αποκαταστήσει την ισορροπία που διασαλεύθηκε με την απόπειρα του ανθρώπου να βιάσει τη φύση του. Τα συμπτώματα είναι διαμαρτυρίες της φύσεως του ανθρώπου και καλούν για αποκατάσταση της ισορροπίας.
Η ολιστική αντίληψη για την ανθρώπινη φύση και για τον κόσμο κυριαρχεί σε όλες τις άλλες ιατρικές παραδόσεις πλην της σύγχρονης δυτικής ιατρικής.
Η αρχαία ελληνική ιατρική είναι ένα καλό παράδειγμα γι' αυτό. Για τους αρχαίους Έλληνες υγεία δεν ήταν απλώς η απουσία ανεπιθύμητων συμπτωμάτων αλλά η πληρότητα ζωής.
Οι λέξεις υγεία και σωτηρία έχουν κοινή ρίζα. Ο τρόπος ζωής του ανθρώπου είναι βασικός παράγων για την υγεία του. Ο Ιπποκράτης πίστευε ότι ο άνθρωπος που ζει σωστά δεν αρρωσταίνει, ότι η υγεία του ανθρώπου εξαρτάται από περιβαλλοντολογικούς παράγοντες, γεωγραφικούς, κλιματολογικούς και κοινωνικούς και ότι υπάρχει μια άμεση σχέση της ψυχολογικής και της σωματικής καταστάσεως του ανθρώπου γιατί πίστευε στην ψυχοσωματική ενότητα του ανθρώπου.
Αυτή η ενότητα παρουσιάζεται με ένα μνημειώδη τρόπο από τον Πλάτωνα στον διάλογο του Χαρμίδη. Σ' αυτό το διάλογο ο Σωκράτης που έχει μόλις γυρίσει από τον πόλεμο στην Ποτίδαια, συναντά τους φίλους του και αφού τους διηγείται τα νέα του πολέμου κάνει μια συζήτηση περί σωφροσύνης με το Χαρμίδη που ήταν ένας πολύ αξιόλογος νεαρός Αθηναίος. Ο Χαρμίδης παρεπονείτο ότι είχε ένα πονοκέφαλο όταν ξυπνούσε το πρωί και οι φίλοι του Σωκράτη του είχαν πει ότι ο Σωκράτης ήξερε μια θεραπεία για τον πονοκέφαλο, που ήταν κάποιο φυτό και κάποια λόγια που έπρεπε να πει κανείς παίρνοντας το φάρμακο. Στη συνέχεια όταν ο Σωκράτης διαπιστώνει ότι ο Χαρμίδης τον ξέρει του λέει ότι τώρα που διαπίστωσε ότι τον γνωρίζει μπορεί να προχωρήσει και να του μιλήσει για την θεραπεία του πονοκεφάλου: «... ίσως θα έχεις ακούσει και συ καλούς ιατρούς, που όταν έλθει σ' αυτούς ένας άρρωστος με πονόμματο, να λένε ότι δεν είναι δυνατόν να γιατρέψουν χωριστά τα μάτια, αλλά ότι πρέπει να κάνουν θεραπεία για όλο το κεφάλι, προκειμένου να κάμουν καλά τα μάτια- και, ακόμη, ότι είναι ανόητο να νομίζει κανείς ότι μπορεί να θεραπευθεί το κεφάλι μόνο, ξεχωριστά από το υπόλοιπο σώμα. Ξεκινώντας λοιπόν, απ' αυτή την αντίληψη, ορίζουν αγωγή για ολόκληρο το σώμα κι επιχειρούν να θεραπεύσουν το μέρος μαζί με το σύνολο".
Στη συνέχεια ο Σωκράτης λέει ότι ευρισκόμενος στην Ποτίδαια ως στρατιώτης συνήντησε εκεί κάποιον Θράκα ο οποίος του μίλησε για τον περίφημο Θράκα ιατρό Ζάλμοξι και προσθέτει:
"Ελεγε, λοιπόν, ο Θραξ εκείνος, ότι οι Έλληνες ιατροί έχουν δίκιο ακολουθώντας τη θεωρία που σου είπα- αλλά ο Ζάλμοξις, ο βασιλιάς μας, που είναι θεός, λέγει ότι όπως δεν πρέπει να επιχειρούμε να γιατρέψουμε τα μάτια χωριστά από το κεφάλι, ούτε το κεφάλι χωριστά από το σώμα, έτσι και το σώμα δεν πρέπει να το υποβάλλουμε σε θεραπεία χωριστά από την ψυχή, κι ότι αν οι περισσότερες αρρώστιες διαφεύγουν από τους Έλληνες ιατρούς, αιτία είναι ότι αυτοί αγνοούν το σύνολο που πρέπει να υποβάλλουν σε θεραπεία, και που αν αυτό δεν είναι καλά ούτε το μέρος μπορεί να είναι καλά”. Γιατί όλα, έλεγε, από την ψυχή ξεκινάνε, και τα κακά και τα καλά στο σώμα και σ' ολόκληρο τον άνθρωπο κι απ' αυτή απορρέουν επάνω του, όπως από το κεφάλι στα μάτια• και ότι πρέπει εκείνη πρώτα και κυρίως να θεραπεύουμε, αν θέλουμε και το κεφάλι και το σώμα να είναι καλά. Και θεραπεύεται η ψυχή, έλεγε, αγαπητέ μου, με μερικούς μαγικούς στίχους, με κάτι ξόρκια- κι αυτά είναι οι καλοί λόγοι- από τέτοιους λόγους γεννιέται στην ψυχή η σωφροσύνη, κι άμα αυτή γεννηθεί και είναι μέσα στην ψυχή, εύκολα μπορούμε να δώσουμε την υγεία και στο κεφάλι και στο υπόλοιπο σώμα. Μαθαίνοντας μου, λοιπόν, το φάρμακο και τους στίχους, «μη πεισθείς», μου είπε, «σε κανένα να του θεραπεύσεις το κεφάλι με το φάρμακο, αν δεν σου εμπιστευθεί πρώτα την ψυχή του να την θεραπεύσεις με τους στίχους. Γιατί σήμερα», συνέχισε, «αυτό είναι το λάθος όσον αφορά τους ανθρώπους, ότι χωριστά για το καθένα, τη σωφροσύνη και την υγεία, μερικοί προσπαθούν να ασκούν την ιατρική». Και μου σύστησε με πολλή επιμονή, όσο πλούσιος, όσο ευγενής, όσο ωραίος κι αν είναι κανείς, να μη πεισθώ να κάμω αλλοιώς.
Το κείμενο είναι σαφές αλλά ίσως είναι χρήσιμο να τονισθούν μερικά σημεία.
Πρώτον ο Σωκράτης θεωρεί απαραίτητο να έχει ο θεραπευτής μια ουσιαστική προσωπική επαφή με τον άρρωστο.
Δεύτερον κάνει σαφές ότι το φάρμακο δεν μπορεί να έχει κανένα αποτέλεσμα χωρίς τους λόγους με τους οποίους γεννιέται στην ψυχή η σωφροσύνη και ότι όπου υπάρχει σωφροσύνη εκεί υπάρχει και υγεία. Είναι προφανές ότι αυτό που συνιστά ο Σωκράτης είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε σήμερα ψυχοθεραπεία.
Ο Πλάτων στην 7η επιστολή του προς τους φίλους του Δίωνα κάνει επίσης μια δήλωση που παρουσιάζει ένα ιατρικό ήθος και μια αντίληψη για την υγεία και την νόσο που είναι πολύ προχωρημένη σε σχέση με την σύγχρονη δυτική ιατρική, γιατί η πρόδος στην ανακάλυψη ιατρικών τεχνικών για την απομάκρυνση συμπτωμάτων δεν αποτελεί και πρόοδο στην αποκατάσταση της υγείας και ο στόχος της αρχαίας ελληνικής ιατρικής ήταν η αποκατάσταση της υγείας.
Εκείνος που συμβουλεύει έναν άρρωστο του οποίου ο τρόπος ζωής είναι επιβλαβής στην υγεία πρέπει πρώτα να αλλάξει τον τρόπο ζωής του ασθενούς και αν αυτός είναι διατεθειμένος να υπακούσει να προχωρήσει και να του δώσει άλλες συμβουλές. Αλλά αν δεν θέλει, θα θεωρούσα εκείνον που αρνείται να του δώσει οποιαδήποτε συμβουλή και γενναίο άνδρα και πραγματικά ιατρό, εκείνον δε που ενδίδει και άνανδρο και κακό επιστήμονα.
Ανέφερα ήδη ότι όλες οι άλλες ιατρικές παραδόσεις πλην της σύγχρονης δυτικής ιατρικής έχουν ένα ολιστικό προσανατολισμό, δηλαδή βλέπουν τον άνθρωπο ως μια ενότητα και την αρρώστια ως το αποτέλεσμα του βιασμού της παγκοσμίου τάξεως και γι' αυτό προσπαθούν με τις παρεμβάσεις τους να αποκαταστήσουν αυτή την τάξη μάλλον παρά να εξαλλείψουν τα ανεπιθύμητα συμπτώματα.
Η σοφία και η αξία όλων αυτών των αξιοσέβαστων παραδόσεων αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία στην εποχή μας λόγω της εκρηκτικής καταστάσεως που έχει δημιουργήσει η μηχανιστική καρτεσιανή αντίληψη και επειδή στην παράδοση της εκκλησίας η ολιστική θεώρηση του ανθρώπου και του κόσμου φθάνει στην πληρότητα της, είναι επιβεβλημένη η ενδελεχής έρευνα της και η αξιολόγηση της. Στην εκκλησιαστική παράδοση είναι σαφές ότι ο άνθρωπος είναι μια ενότητα όπως είναι και το σύμπαν μια ενότητα όπως είναι επίσης σαφές ότι βασικά ο άνθρωπος είναι κύριος της υγείας, της ζωής και του θανάτου του.
Ήδη στην Παλαιά Διαθήκη τονίζεται η σχέση της ψυχικής και της σωματικής καταστάσεως του ανθρώπου και ότι η αρρώστια είναι αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του ανθρώπου. «Καρδιά ευφραινομένη ευεκτείν ποιεί, ανδρός δε λυπηρού ξηραίνεται τα οστά» διαβάζουμε στις Παροιμίες και στη Σοφία Σειρά Χ: «ευφροσύνη καρδίας ζωή ανθρώπου, και αγαλίαμα ανδρός μακροημέρευσις... ζήλος και θυμός ελαττούσιν ημέρας, και προ καιρού γήρας άγει μέριμνα», «ως ικανόν, ανθρώπω πεπαιδευμένω, το ολίγον, και επί της κοίτης αυτού, ουκ ασθμαίνει, ύπνος υγείας επί εντέρω μετρίω ανέστη πρωί και η ψυχή αυτού μετ' αυτού, πόνος αγρυπνίας και χολέρας και στροφός μετ' ανδρός άπληστου».
Το ανθρώπινον σώμα απαιτεί ορισμένη ποσότητα και ορισμένο είδος τροφής για την συντήρηση και τη λειτουργία του. Όταν ο άνθρωπος καταναλώνει περισσότερη τροφή απ' όση χρειάζεται και διαφορετική τροφή απ' αυτή που χρειάζεται από λαιμαργία, αρρωσταίνει.
Επίσης είναι η φύση του ανθρώπου να αγαπά και να μη φθονεί, να συγχωρεί και να μη μνησικακεί για τα λάθη και τις ατέλειες των άλλων ανθρώπων. Στο ποσοστό που καλλιεργούμε αμαρτωλά πάθη βιάζουμε τη φύση μας και σαν συνέπεια αρρωσταίνουμε: «το σώμα, το πάντων ημίν οικιότερον και προσφιλέστερον, εστίν ότε και αυτό αμαρτάνοντας ημάς πολεμεί, δια πυρετών και νόσων και αλγηδόνων αμυνομένου, και το δούλον σώμα την δέσποιναν ψυχή μαστίζει αμαρτήσασαν», λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και αμαρτία ονομάζει η χριστιανική παράδοση την αυτοκαταστροφική ενέργεια και διάθεση του ανθρώπου.
Η αρρώστια δεν προέρχεται από το Θεό. Ο Θεός δεν είναι αίτιος κακού. Η αρρώστια είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης επιλογής.
Δεν είναι όλες οι καταστάσεις και όλα τα πράγματα πάντοτε και σε οποιαδήποτε ποσότητα κατάλληλα για τον άνθρωπο και ο άνθρωπος είναι προικισμένος με την ικανότητα της διακρίσεως και την ελευθερία της επιλογής.
Ό,τι δημιούργησε ο Θεός είναι καλό και το πνεύμα με το οποίο τα δημιούργησε είναι πνεύμα αγάπης και όχι πνεύμα εγωκεντρισμού. Κάθε φορά που ο άνθρωπος χρησιμοποιείτο αγαθά της δημιουργίας σύμφωνα με τη φύση τους γίνονται μια ευλογία γι' αυτόν και του δίνουν την δυνατότητα να αποκτήσει πληρότητα ζωής, αλλά όταν τα χρησιμοποιεί εγωκεντρικά βιάζοντας τη φύση τους, του φέρνουν πόνο, αρρώστια και θάνατο.
Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με τάξη. Ο κόσμος που δημιούργησε ο Θεός δεν είναι χαοτικός, είναι φερέγγυος και προβλέψιμος και κυβερνάται με ψυχολογικούς, συναισθηματικούς και πνευματικούς νόμους υγείας που είναι τόσο απόλυτοι όσο και οι φυσικοί νόμοι. Κανένας από αυτούς τους νόμους δεν είναι δυνατόν να παραβιασθεί χωρίς συνέπειες και αυτοί οι νόμοι υφίστανται μόνο προς όφελος της δημιουργίας και των δημιουργημάτων.
Ο άνθρωπος αρρωσταίνει όταν παραβαίνει αυτούς τους νόμους και διαταράσσει την τάξη της δημιουργίας. Για μια πραγματική αποκατάσταση της υγείας είναι ανάγκη να αποκατασταθεί η τάξη του Θεού. Γιατί, λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Χριστός αντιμετωπίζοντας τον παραλυτικό «ουκ επί το την παράλυσιν ορθώσαι πρότερον ήλθεν, αλλά φησι θάρσει τέκνον αφέωνταί σου αι αμαρτίαι; Και τούτο σφόδρα σοφώς. Και γαρ τοις ιατροίς έθος εστί μη πρότερον τα νοσήματα λύειν αλλά τας πηγάς αυτών αναιρείν».
Σήμερα όμως η κρατούσα ιατρική πράξη όχι μόνο δεν αναζητά τις αιτίες των νοσημάτων αλλά δημιουργεί την απατηλή και ανέντιμη εντύπωση, για προφανώς ιδιοτελείς λόγους, ότι η ιστορία της ανθρώπινης παθολογίας τελειώνει στα συμπτώματα και έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος βασανίζεται απάνθρωπα.
Γι' αυτό οποιαδήποτε ιατρική παράδοση που έχει ένα ολιστικό προσανατολισμό στην αντιμετώπιση της ανθρώπινης παθολογίας όπως πιστεύω ότι συμβαίνει με την Ομοιοπαθητική, αποτελεί μια ελπίδα για το σύγχρονο άνθρωπο.
Όμως χρειάζεται προσοχή. Ο πειρασμός για τον άρρωστο να ζητήσει μια μαγική θεραπεία χωρίς να αναλάβει την ευθύνη του για την αρρώστια του και του ιατρού να ανταποκριθεί σ' αυτή για να αποκτήσει εύκολο πλούτο και δύναμη πάνω στον άρρωστο είναι διαρκής, ύπουλος και ακαταμάχητος αν ο ιατρός δεν διαθέτει αρκετή φιλανθρωπία και ανιδιοτέλεια.

του πατρός ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΦΑΡΟΥ

Υ.Γ. και για όσους δε γνωρίζουν πιθανόν τον π. Φιλόθεο Φάρο, θα είχε ενδιαφέρον το video το οποίο παρουσιάζει τη συνομιλία του με την κα Βίκυ Φλέσσα στα πλαίσια της εκπομπής της "Στα Άκρα" η οποία πάντα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

“ΤΟ ΝΗΣΙ” ( OCTPOB)

Το 2006 προβλήθηκε η ταινία "Το Νησί OSTROV" η οποία, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, πιθανότατα εκτιμήθηκε πως δεν είχε εισπρακτικό ενδιαφέρον στην καλύτερη εκδοχή, δεν προβλήθηκε στη χώρα μας. Παρόλα αυτάη διάδοσή της χέρι με χέρι την κατέστησε μια άκρως επιτυχημένη παραγωγή. Στο ακόλουθο link μπορείτε να την απολαύσετε .....

TO ΝΗΣI (OCTPOB)

Η ταινία παρουσιάζει τη ζωή ενός δια Χριστόν σαλού Ρώσου πατέρα, ο οποίος βίωσε μία στιγμή δειλίας στον Γερμανορωσσικό πόλεμο και θεώρησε πως εκτέλεσε το σύντροφό του κάτω από τον εκβιασμό των Γερμανών. Η στιγμή αυτή παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή του και ζητώντας τηυν εξιλέωση τον οδηγεί στο Ρωσσικό βορρά σε κάποιο μοναστήρι, όπου η μισότρελη συμπεριφορά του του επιτρέπει να λέει αυτά που θέλει χωρίς να δημιουργεί παρεξηγήσεις αλλά δεν παύει να ενοχλεί με τον τρόπο αυτό.
Στο τέλος της ζωής του και αφού έχει φτάσει σε επίπεδα αγιότητας, έρχεται η λύτρωση με τη μορφή υψήλόβαθμου στελέχους της κυβέρνησης στο πρόσωπο του οποίου αναγνωρίζει τον υποτιθέμενο σύντροφό του που σκότωσε πολλές δεκαετίες πριν. Τα βήματά του τον οδηγούν εκεί σε μια αναζήτηση λύτρωσης της κόρης του από δαιμόνιο που την κατέχει. Ιδιαίτερα συγκινητική η στιγμή αναγνώρισης αποτελεί την κορύφωση της ταινίας.
Ο πρωταγωνιστής της ερωτήθηκε σε μια συνέντευξη πως έπαιξε τόσο πειστικά το ρόλο του ιδιαίτερα στα σημεία που προσεύχεται. Η απάντηση ήταν ιδιαίτερα "ανορθόδοξη" για ηθοποιό: "Μα πραγματικά προσευχόμουν !!!!!"
Αξίζει κανείς να τη δει και σίγουρα δε θα τη δει μόνο μια φορά .....

Είμαι επιστήμονας και πιστεύω στο Θεό ....

Ο Francis S. Collins, M.D., Ph.D., διευθύνει την έρευνα για το ανθρώπινο γονιδίωμα. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του έχει τίτλο: «Η γλώσσα του Θεού: ένας επιστήμονας παρουσιάζει αποδείξεις της πίστης». Τα παρακάτω λόγια ειπώθηκαν από τον ίδιο στο Rockville, Maryland για το CNN

Είμαι επιστήμονας και πιστεύω στο Θεό και δεν βρίσκω καμία σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο κοσμοθεωριών.
Ως διευθυντής του ερευνητικού έργου για το ανθρώπινο γονιδίωμα, έχω ηγηθεί μιας συνεργασίας επιστημόνων με σκοπό να αποκωδικοποιήσουμε τα 3,1 δισεκατομμύρια γράμματα του ανθρώπινου γονιδιώματος, δηλαδή να διαβάσουμε τις εντολές του DNA μας. Ως Χριστιανός βλέπω το DNA, το κύτταρο πληροφοριών όλων των ζωντανών οργανισμών, ως τη γλώσσα του Θεού και την κομψότητα και πολυπλοκότητα των σωμάτων όλων των πλασμάτων ως την αντανάκλαση του σχεδίου του Θεού.
Δεν τα πίστευα αυτά πάντα. Όταν ήμουν τελειόφοιτος στη Χημική Σχολή τη δεκαετία του 1970 ήμουν άθεος, επειδή δεν έβλεπα κανένα λόγο να αναγνωρίσω καμία αλήθεια έξω από τα μαθηματικά, τη φυσική και τη χημεία. Έπειτα όμως πήγα στην Ιατρική Σχολή, όπου έπρεπε να αντιμετωπίσω θέματα ζωής και θανάτου στο προσκέφαλο των ασθενών μου. Ένας από αυτούς μου έθεσε μία πρόκληση, ρωτώντας με: «Εσύ τι πιστεύεις, γιατρέ;». Τότε άρχισα να ψάχνω τις απαντήσεις.
Αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι η επιστήμη, που αγαπούσα τόσο πολύ, ήταν ανίκανη να απαντήσει σε ερωτήματα όπως «ποιο είναι το νόημα της ζωής;», «γιατί βρίσκομαι σ? αυτή τη ζωή;», «γιατί λειτουργούν τόσο τέλεια τα μαθηματικά;», «εάν το Σύμπαν έχει αρχή, ποιος το δημιούργησε;», « γιατί οι φυσικές σταθερές στο Σύμπαν είναι τόσο σωστά ρυθμισμένες, ώστε να επιτρέπουν το σχηματισμό σύνθετων μορφών ζωής;», «γιατί έχει ο άνθρωπος την αίσθηση της ηθικής;», «τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;».
Είχα υποθέσει ότι η πίστη βασίζεται μόνο σε συναισθηματικά και παράλογα επιχειρήματα και έτσι έμεινα έκπληκτος όταν ανακάλυψα, αρχικά στα γραπτά του ακαδημαϊκού C.S.Lewis και έπειτα και σε πολλές άλλες πηγές, ότι μπορεί κάποιος να αναπτύξει σοβαρά και υπαρκτά επιχειρήματα για την αλήθεια της ύπαρξης του Θεού βασιζόμενος σε ένα αποκλειστικά λογικό υπόβαθρο. Η αρχική αθεϊστική μου βεβαιότητα ότι «ξέρω πως δεν υπάρχει Θεός» άρχισε να φαντάζει ως το πιο αβάσιμο επιχείρημα. Όπως είχε πει ο Βρετανός συγγραφέας G.K.Chesterton, «ο αθεϊσμός είναι το πιο τολμηρό δόγμα, γιατί είναι η βεβαιότητα μιας καθολικής άρνησης».
Η λογική μόνη της, ωστόσο, δεν μπορεί να αποδείξει την ύπαρξη του Θεού. Πίστη είναι λογική συν αποκάλυψη, και αυτή η αποκάλυψη απαιτεί τη σκέψη τόσο με το πνεύμα όσο και με το μυαλό. Πρέπει να ακούσει κανείς τη μουσική, όχι μόνο να διαβάσει τις νότες στο πεντάγραμμο. Χρειάζεται τελικά ένα άλμα πίστης.
Εγώ έκανα αυτό το άλμα στα 27 μου χρόνια, όταν η αναζήτησή μου να μάθω περισσότερα για τον Θεό με έφερε μπροστά στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτός, ανακάλυψα, ήταν ένας άνθρωπος για του οποίου τη ζωή υπάρχουν αξιοσημείωτα ισχυρές ιστορικές μαρτυρίες, ο οποίος είπε καταπληκτικά πράγματα για το να αγαπάμε τον πλησίον μας, αλλά και του οποίου οι συνεχείς δηλώσεις ότι ήταν ο Γιος του Θεού απαιτούσαν να αποφασίσω αν ήταν τρελός ή αν έλεγε την αλήθεια. Αφού αντιστάθηκα για περίπου δύο χρόνια, στο τέλος μού ήταν αδύνατο να συνεχίσω να ζω σε αυτή την κατάσταση της αβεβαιότητας και έτσι έγινα πιστός του Ιησού Χριστού.
Κάποιοι με έχουν ρωτήσει, δεν τρελαίνεσαι; Πώς μπορείς να ερευνάς τις λειτουργίες της ζωής χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της Γενετικής και της Μοριακής Βιολογίας και συγχρόνως να πιστεύεις έναν Δημιουργό Θεό; Δεν είναι ασυμβίβαστη η θεωρία της εξέλιξης με την πίστη στον Θεό; Μπορεί ένας επιστήμονας να πιστεύει σε θαύματα όπως η ανάσταση;
Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν βρίσκω καμία σύγκρουση, όπως και το 40% των επιστημόνων που είναι επίσης Χριστιανοί.
Έχω ανακαλύψει, αντίθετα, ότι υπάρχει μία όμορφη αρμονία μεταξύ των συμπληρωματικών αληθειών της επιστήμης και της πίστης. Ο Θεός της Βίβλου είναι επίσης ο Θεός του γονιδιώματος. Μπορούμε να Τον βρούμε τόσο στην εκκλησία όσο και στο εργαστήριο. Και ερευνώντας τα μεγαλειώδη και θαυμάσια δημιουργήματα του Θεού, η επιστήμη μπορεί να γίνει ένα μέσο λατρείας.

Aπό το περιοδικό "ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ"

Κατάθεση προσωπικής γνώμης και προβληματισμού .....

Τίθεται πολλές φορές το ερώτημα γιατί ο κόσμος είναι αδιάφορος προς τις επιταγές της πίστης και γιατί αμφισβητεί την ορθόδοξη πίστη σε πολλά πράγματα ? Μάλιστα τίθεται ρητορικά ή και ουσιαστικά αλλά δύσκολα κανείς το συνδυάζει με την σημερινή πραγματικότητα. Μετά από αρκετό προβληματισμό πάνω σε αυτό το ερώτημα, αναζήτηση και παρατηρήσεις, θα ήθελα να ξεκινήσω μιά πρώτη συζήτηση καταθέτοντας ότι μπόρεσα να διακρίνω και ότι κατάφερα να διαπιστώσω σχετικά.

Πριν μερικές γεννιές οι άνθρωποι πίστευαν χωρίς να ρωτούν πολλά. Βέβαια το κακώς εννοούμενο "πίστευε και μη ερεύνα" ίσως να κυριαρχούσε, αλλά η ειδοποιός διαφορά που το καθιστούσε άνευ ουσίας ήταν η αγνότητα της ψυχής τους. Σαφώς και πέρασαν δύσκολες εποχές, πολέμους, κακουχίες και βία, αλλά κατά βάθος, αν κανείς είχε γνωρίσει ανθρώπους αυτών των εποχών, ήσαν στην πλειοψηφία τους αγνότεροι και κυρίως ήσαν άνθρωποι που η ψυχή τους ήταν πιο καθαρή, δε βομβαρδιζόταν από χίλια δύο μέσα με βία και ερεθίσματα που θα καθιστούσαν την ασχήμια ένα μέρος της ζωής τους και μάλιστα απαρατήρητο. Το τελευταίο συμβαίνει βέβαια στις μέρες μας.

Από την άλλη, ελλείψει τόσων ανέσεων, και εξ αιτίας του τρόπου ζωής τους, είχαν αναπτύξει την ανθρώπινη επικοινωνία σε μεγάλο βαθμό. Ο γείτονας πάθαινε κάτι και αμέσως όλη η γειτονιά κινητοποιόταν. Κάποιος πρόσεχε τα παιδιά του, κάποιος πήγαινε μαζί του, κάποιοι άλλοι θα κοιτούσαν τη δουλειά του κοκ. Υπήρχε αλληλεγγύη. Στην ίδια αυλή δε θα πεινούσε ο ένας περισσότερο από τον άλλο ακόμη και αν δεν υπήρχαν και οι καλύτερες των σχέσεων. Βέβαια υπήρχαν και τα μικροπροβλήματα μιας τέτοιας συγκατοίκησης, αλλά στα δύσκολα όλα ήταν αλλιώς.

Κάποτε παραβρέθηκα σε μια παράσταση επαρχιακού θεάτρου στην οποία ήταν καλεσμένος και ο κος Μανώλης Γλέζος, ο οποίος κατάγεται από νησί του Αιγαίου και το επισκέφτεται συχνά. Το έργο που παιζόταν πρέπει να ήταν ο Ματωμένος Γάμος του Λόρκα, το οποίο του έδωσε την ευκαιρία να προλογίσει και να πει κάποια πράγματα της ζωής τα οποία προέρχονταν από τα δύο περιβάλλοντα που ζούσε. Κρατώ μια φράση, σε ελέυθερη μεταφορά, που μου έκανε εντύπωση: "Η διαφορετική δόμηση της κοινωνίας στις πόλεις σε σχέση με αυτή των χωριών δημιουργεί διαφορετικούς κανόνες. Στο νησί όταν τύχει να πεθάνει κάποιος, υπάρχει πένθος για μέρες και όλοι έχουν ανάλογη ψυχολογία. Το ίδιο και στη χαρά. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά, αναβάλλονται ίσως χαρμόσυνα γεγονότα, όλοι συμπαραστέκονται. Αντίθετα στην Αθήνα που ζω, το πρωί με έχουν καλέσει σε γάμο, το μεσημέρι σε κηδεία, το βράδυ σε συγκέντρωση και επιστρέφω σπίτι μου, κάθομαι στον καναπέ μου να δω τηλεόραση κενός από συναισθήματα, σα να μη συνέβη τίποτε όλη τη μέρα .....!!!". Πιστεύω ότι η διαφορά αυτή φανερώνει πολλά και μάλιστα σήμερα σε μια σύγχρονη εποχή συνυπάρχουν τα δύο περιβάλλοντα. Ακόμη και με την αλλοτρίωση που υπάρχει στο πρώτο, εξακολουθεί να υφίσταται ισχυρό.

Σε κάθε περίπτωση, ο σημερινός άνθρωπος έχει συνηθίσει να είναι πιο καχύποπτος, σε αντίθεση με τον παλιό αγνότερο. Έχει μάθει να τον κοροιδεύουν για να του πάρουν χρήματα, ψήφο, χαμόγελο, συμμετοχή κ.λ.π. και μάλιστα να μη μπορεί να αντιδράσει ή και αν μπορεί να μην έχει νόημα. Αυτός ο άνθρωπος έχει μάθει να αμφισβητεί ακόμη και τα αυτονόητα. Βρίσκεται σε μία σύγχυση, όπου ότι και να κάνει ή να σκεφτεί δεν είναι σίγουρος πως δε θα καραδοκεί στη γωνία κάποιος να τον εξαπατήσει. Βλέπει κόσμο να πεινά, και δεν τον πιστεύει γιατί υπήρξαν κάποιοι που τον κορόϊδεψαν παλιότερα. Βλέπει κάποιον να χρειάζεται βοήθεια και προσπαθεί να τον αποφύγει "για να μη μπλέξει" (εδώ βέβαια μπαίνει και ο εγωϊσμός). Έχει καταντήσει τρομολάγνος και σχηματίζει ουρές στην εθνική οδό για να χαζέψει ένα τρακάρισμα από περιέργεια, αλλά τρέχει σαν παλαβός να φύγει όπως όπως αν του ζητήσεις να μεταφέρει έναν τραυματία από το συμβάν. Νοιάζεται για το "φαίνεσθαι" πάρα πολύ και ελάχιστα για το "είναι" και την ουσία των πραγμάτων. Και στο τέλος της ημέρας του "επιστρέφει στον καναπέ του αδιάφορος και άδειος σα να μη συνέβη τίποτε" !!!! Στο βάθος της ψυχής του όμως αυτή η κενότητα ενεργοποιεί όλων των μορφών του συναγερμούς. Η έλλειψη αγάπης στη ζωή του, αγάπης αγνής και ανιδιοτελούς, είναι εσωτερικά εμφανέστατη. Αγάπης ακόμη και όταν τον κοροϊδεύουν. Αγάπης σε κάθε μορφή και έκφραση, που θα τον γέμιζε ..... ή μήπως φοβάται πως θα τον "άδειαζε" ??? και βέβαια ποτέ δε δοκίμασε να αγαπήσει τοςυ γύρω του με αυτό τον τρόπο, οπότε με τι να το συγκρίνει για να καταλάβει το λάθος του ???

Εκεί φαντάζομαι συνήθως επεμβαίνει η Θεία Χάρη. Επεμβαίνει διδάσκοντάς τον βιωματικά, μέσω κάποιου γεγονότος, άλλοτε εκκωφαντικού (μια απώλεια, μία αρρώστια, ένα θαύμα) και άλλοτε μέσω ενός συνηθισμένου, αλλά ειδικού για την περίπτωση (μια σημαντική συζήτηση με φωτισμένο άτομο, ένα ανάγνωσμα κατάλληλο την κατάλληλη στιγμή, κ.λ.π.). Βέβαια το έναυσμα δίνεται, η πόρτα ανοίγει .... απομένει στον ενδιαφερόμενο να προχωρήσει μέσω αυτής και να μην την αγνοήσει .... Αλλά ούτε και να υπαναχωρήσει μετά τα πρώτα βήματα που θα κάνει. Η ελευθερία δεν του αφαιρείται. Όμως ο άρχοντας του κόσμου τούτου είναι άλλος, το ταγκαλάκι το λεγόμενο υπό του πατρός Παϊσίου, και δελεάζει με εύκολες λύσεις .... Έχεις δει όμως το τέλος του δύσκολου δρόμου που σου ανοίγεται, και παρά τη δυσκολία της διαδρομής, το αποτέλεσμα σίγουρα αξίζει τον κόπο. Αλλά και η διαδρομή δεν είναι η ίδια για όλους, ίσως ..... Προσαρμόζεται από τον Κύριο στις δυνατότητες του καθενός. Ανάλογα με το βάρος που μπορεί να σηκώσει. Σχετικό είναι και το ακόλουθο:

" Πριν σου στείλει ο Θεός τον Σταυρό που σηκώνεις, τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια Του, τον εξέτασε τε τη Θεία λογική Του, τον ήλεγξε με την ατελείωτη δικαιοσύνη Του, τον θέρμανε στη γεμάτη αγάπη καρδιά Του, τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια μην τυχόν και πέσει βαρύτερος απ' όσο μπορείς να σηκώσεις. Κι αφού υπελόγισε το θάρρος σου, τον ευλόγησε και τον απίθωσε στους ώμους σου. Μπορείς να τον σηκώσεις! Κράτησέ τον κι ανέβαινε από το Γολγοθά προς την Ανάσταση."

Μετά από αυτό πια δεν έχεις κανένα δικαίωμα να πεις "δεν ήξερα", "δεν γνώρισα". Μετά από αυτό έχεις γνωρίσει τη Θεία Αγάπη και αυτή ανοίγει ένα ολόκληρο κόσμο και μια ολόκληρη φιλοσοφία βιωματικής αντιμετώπισης των πραγμάτων. Και εδώ υπάρχει το σημείο προσωπικής υπέρβασης.

Όμως και πάλι ενώ κοινωνείς με την ουσία των πραγμάτων, πρέπει να αναζητήσεις τη δομική τους ερμηνεία. Πως και γιατί εξομολογούμαστε ? πως και γιατί μεταλαμβάνουμε ? τι συμβολίζει η Θεία Κοινωνία ? Τι συμβολίζει και ποια η σημασία κάθε λατρευτικής έκφρασης στην Ορθόδοξη πίστη ? τι το μυστήριο του γάμου, τι της βάπτισης κ.ο.κ. Τι συμβολίζει το κερί που ανάβουμε, τι το λιβάνι που θυμιατίζει, τι το πρόσφορο και τι η προσκομιδή, τι το ευχέλαιο ? τι το τρισάγιο και τι τα μνημόσυνα ? ποια η μετά θάνατον πορεία της ψυχής ? τι είναι ο τελωνισμός ? ποια η κλίμακα των αρετών ? και άλλα πολλά. Και το σημαντικότερο βήμα: Πως όλα αυτά γίνονται καθημερινή πράξη στη ζωή του πιστού και πως τα βιώνει ?

Και σίγουρα στην τελευταία ερώτηση η απάντηση περιλαμβάνει και την εύρεση πνευματικού. Διότι από κει και πέρα η ζωή αλλάζει ρώτα και το ταξίδι αυτό θέλει καθοδήγηση από έμπειρα χέρια, είναι σκάλα και το κάθε σκαλοπάτι πρέπει να έλθει με τη σειρά το ένα μετα΄το άλλο. Θέλει και μελέτη. Μελέτη που πρέπει να γίνει με συγκεκριμένο τρόπο και βηματισμό, διότι είναι εύκολο να πέσει κανείς σε άκαιρο ανάγνωσμα και να βλαφθεί αντί να ωφεληθεί. Να αποκαρδιωθεί από κάτι που δεν καταλαβαίνει αντί να ωφεληθεί από αυτό που περιμένει εκείνη τη στιγμή σα φυσικό επακόλουθο.

Να γνωρίσει τον αντίπαλο. Ένα άλλο μεγάλο θέμα. Πως αυτός δρα και με τι τρόπο προσπαθεί να κάμωει τις προσπάθειές μας για εσωτερική βελτίωση ? Ένας αντίπαλος, ευφυής με εμπειρία χιλιάδων χρόνων ο οποίος προσπαθεί να μηδενίσει τις προσπάθειές μας. Βέβαια ελέω Θεού και όσο του επιτραπεί από Αυτόν να μας "διαβάλει". Αυτός προσπαθεί να εμφυσήσει στη φαντασία μας λογισμούς και να προκαλέσει επιθυμίες, εστιάζοντας στις προσωπικές ευαισθησίες του καθενός. Εκεί που ο καθένας μας έχει την κερκόπορτά του. Αν θα τον ακολουθήσει κανείς είναι όμως στη δική του επιλογή.

Και βέβαια σε ακόμη πιο εκλεπτυσμένες περιπτώσεις μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στο νου εμφανιζόμενος ως αγαθός και προτρέποντας σε κάτι που κατ αρχήν φαίνεται καλό, αλλά είναι είτε άκαιρο για τη στιγμή, είτε υπερβολικό για το επίπεδο που βρίσκεται κανείς. Και στο τέλος αν ολισθήσει εκεί θα προκληθεί βλάβη αντί για ωφέλεια. Εδώ παίζει ρόλο ο έμπειρος πνευματικός πατέρας.

Θυμάμαι κάποτε μια φράση που είχα ακούσει από κάποιο πατέρα σε ένα ραδιοφωνικό κύρηγμα: "Ξέρετε", έλεγε, "ποιο ήταν το πρόβλημα των πρωτοπλάστων ? ή έλλειψη κοινωνίας (επικοινωνίας δηλαδή) μεταξύ τους. Εκεί περεισέφρυσε ο πονηρός και τους διέσπασε κάνοντάς τους στη συνέχεια να χάσουν και την κοινωνία με το Θεό". Μου είχε κάνει εντύπωση και την κράτησα σα φράση. Φαντάζομαι πως εδώ είναι προφανές το νόημά της σε κάθε επίπεδο της σημερινής πραγματικότητας.

Και βέβαια σε όλα αυτά μπαίνει ο καθημερινός εγωισμός. Αν κανείς ψαχτεί και ψάξει και γύρω του θα μείνει έκπληκτος από το σε πόσο εγωιστική κοινωνία μεγαλώνουμε. Από την πρώτη μέρα που το παιδάκι θα παίξει με άλλα, μετά στο σχολείο και στη συνέχεια στη ζωή, ως προφύλαξη οι γονείς προβάλλουν το μοτίβο του εγωισμού. Για να μην πληγωθεί τάχα το παιδί. Χμ, δύσκολη απόφαση. Σίγουρα. Αλλά μετά ? το επόμενο στάδιο ποιο ? περισσότερος εγωισμός και περισσότερη απομόνωση. Λιγώτερη αγάπη και σίγουρα λιγώτερη κοινωνία με τους άλλους ανθρώπους αν δεν ικανοποιούν το "εγώ" του. Να είναι πρώτος/η στις παρέες, να είναι αποδεκτός/ή από όλους και να ηγείται σε όλα. Μα θέλει ? Μα πρέπει ? Μα είναι σωστό ? Δύσκολη η απάντηση και ως γονέας ενώ μπορεί να ξέρει κανείς τι να κάνει, δυσκολεύεται να το κάνει. Νομίζει πως θα εκθέσει σε κίνδυνο το παιδί και τελικά το απομονώνει. Και από εκεί πιθανότατα αρχίζει όλη η πορεία που περιγράψαμε στην αρχή.

Τελικά θέλει Θεία Χάρη η κατανόηση, Αγάπη η συνέχεια, Μελέτη η γνώση και Καθοδήγηση ο πιστός. Και όπως είπε κάποιος φίλος: "Ξεκινάμε άνθρωποι του Θεϊκού κόσμου, γινόμαστε σιγά σιγά άνθρωποι του κόσμου τούτου με άλλο άρχοντα, τον άρχοντα της πλάνης, και τελικά πρέπει να εξαγνιστούμε με τη βοήθεια του Θεού και τις προσπάθειες τις δικές μας, και να ξαναγίνουμε "πολίτες" του Θείου μεγαλείου πάλι".

Είπε ο Γέροντας Παϊσιος .....

Αυτή η ζωή δεν είναι για βόλεμα. Θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, τουλάχιστον να πεθάνουμε σωστά!

Όταν τα μικρά παιδάκια περνούν με τους γονείς τους έξω από κάποια βιτρίνα και θέλουν κάτι που τους αρέσει, τότε κρατούν την μητέρα τους από το φουστάνι και την τραβάνε και κλαίνε και κτυπιούνται μέχρι να την εξαναγκάσουν να τους το αγοράση.

Έτσι και εμείς με επιμονή και υπομονή παραμένουμε στην προσευχή μέχρι να μας ακούση ο Θεός. Έτσι και εσείς, κατά το Ευαγγέλιο, που λέει να επιμένετε στην προσευχή και να μην αποκάμνετε, πρέπει να προσεύχεσθε συνεχώς και ασταμάτητα μέχρι να κερδίσετε αυτό που θέλετε, ενώ ταυτοχρόνως μαθαίνετε να προσεύχεσθε και να επικοινωνήτε με τον Θεόν. Από την επίμονη προσευχή έχουμε οφέλη, γιατί μας παραχωρεί ο Θεός αυτό που ζητούμε, ενώ ταυτοχρόνως μαθαίνουμε να προσευχώμαστε.
Γι' αυτό ας μην απελπιζόμαστε, όταν ο θεός αργή να μας εισακούση. Πολλά καλά πηγάζουν από την αργοπορία αυτή.

Τα πατερικά βιβλία για να βοηθήσουν, πρέπει να διαβάζονται με ταπείνωση και προσευχή

Στην εποχή μας πλήθυναν δυστυχώς τα λόγια και τα βιβλία, και λιγόστεψαν τα βιώματα, διότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι πάλι από το κοσμικό πνεύμα, που επιδιώκει όλο τις ευκολίες και αποφεύγει τον σωματικό κόπο. Αναπαύονται δηλαδή οι περισσότεροι από εμάς στο πολύ διάβασμα και στην λίγη ή καθόλου εφαρμογή. Θαυμάζουμε μόνον τους Αγίους Αθλητάς της Εκκλησίας μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν, διότι δεν κοπιάσαμε, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον κόπο τους, για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο να τους μιμηθούμε.

Για ν' απαντήσει ο Θεός στο αίτημα μας και να μας δώσει ότι του ζητάμε, πρέπει πρώτα απ' όλα να έχουμε ταπείνωση, την οποία εμείς δεν έχουμε. ‘Ολοι μας, μικροί και μεγάλοι, έχουμε πολύ εγωισμό και δεν δεχόμαστε υπόδειξη και παρατήρηση. ‘Ολα τα γνωρίζουμε, είμεθα όλοι σοφοί. ‘Οταν μας κυριεύει ο εγωισμός, μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς.

Ο Θεός μας δίνει πολλές ευκαιρείες για να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αλλ' εμείς αυτές τις ευκαιρείες δεν τις δεχόμαστε όλες, τις διώχνουμε. Εάν όσα οφείλει ο άνθρωπος τα ξεπλήρωσε σ' αυτή τη ζωή, σώζεται.

Ευστάθιος και Θεοπίστη ....

Ακούγοντας το βίο αυτών των δύο Αγίων, μου έκανε εντύπωση η ιστορία τους και η υπομονή τους αφενός και αφετέρου το πως ο Θεός κατέστρωσε το σχέδιό του γι αυτούς. Παραθέτω λοιπόν τα στοιχεία που βρήκα αν και κάπως περιληπτικά.

(Αναμετάδοση από το blog pkifanto.blogspot.com)

Ο άγιος Ευστάθιος, Ρωμαίος στην καταγωγή, ήταν στρατηλάτης του ρωμαϊκού στρατού την εποχή του αυτοκράτορα Τραϊανού, γύρω στο 100 μ.Χ.


Ως ειδωλολάτρης ονομαζόταν Πλακίδας και ήταν πασίγνωστος για τις καλοσύνες του προς όσους είχαν την ανάγκη του. Εφάρμοζε τη χριστιανική αγάπη, παρότι δεν του είχε παρουσιαστεί ευκαιρία να γίνει χριστιανός. Ο Θεός, βλέποντας τη θετική του διάθεση του αποκαλύφθηκε και τον κάλεσε στην πίστη. Συγκεκριμένα, μια μέρα καθώς κυνηγούσε, είδε ανάμεσα στα κέρατα ενός ελαφιού που ετοιμαζόταν να αιχμαλωτίσει να λάμπει ένας σταυρός, και άκουσε μια φωνή να του λέει «τα αγαθά σου έργα σε οδήγησαν στα δίκτυα της αγάπης μου». Όταν συνήλθε από την ταραχή που του προκάλεσε το όραμα και το άκουσμα, πήρε την απόφαση να βαπτισθεί μαζί με τη σύζυγό του και τα δυο τους αγόρια. Ονομάστηκε Ευστάθιος, η σύζυγός του Θεοπίστη και τα παιδιά τους Αγάπιος και Θεόπιστος.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και η χριστιανική πια οικογένεια μπήκε σε μεγάλες περιπέτειες. Ο Ευστάθιος περιέπεσε στη δυσμένεια του αυτοκράτορα, στερήθηκε την περιουσία του και διώχτηκε από τη Ρώμη. Προσπάθησαν να καταφύγουν στην Αίγυπτο, μα και εκεί οι ταλαιπωρίες δεν είχαν τελειωμό. Άνθρωποι σκληροί απήγαγαν τη Θεοπίστη και χάθηκαν τα ίχνη της. Λίγες μέρες αργότερα άγρια θηρία άρπαξαν τα δυο αγόρια από την αγκαλιά του πατέρα τους και εξαφανίστηκαν. Παρά την τρομακτική του κατάσταση ο Ευστάθιος δεν έχασε το κουράγιο, και διατηρούσε ακράδαντη την πίστη του και την ελπίδα στο έλεος του Θεού. Αδαμάντινος στην υπομονή, εργαζόταν όπου εύρισκε δουλειά και μοιραζόταν το μεροκάματο με όσους αντιμετώπιζαν χειρότερες δυσκολίες απ’ αυτόν.

Πέρασαν τα χρόνια, ο Τραϊανός πέθανε, και στα χρόνια του διαδόχου του αυτοκράτορα Αδριανού, ο ρωμαϊκός στρατός αντιμετώπιζε μεγάλες δυσκολίες με τις βαρβαρικές επιδρομές στα ανατολικά σύνορα του κράτους. Τότε κάποιοι θυμήθηκαν τον ένδοξο στρατηλάτη που είχε στο παρελθόν κατατροπώσει τους εχθρούς. Αναζήτησαν και βρήκαν τον Ευστάθιο, τον αποκατέστησαν, του ξανάδωσαν την περιουσία του, και του ενέθεσαν τη διοίκηση των ρωμαϊκών στρατευμάτων. Στη στρατολογία που πραγματοποιήθηκε ενόψει της εκστρατείας, ανάμεσα στους άλλους νέους ξεχώρισαν δυο νεοσύλλεκτοι που παρά την ταπεινή τους προέλευση -αναφέρονταν ως παιδιά βοσκών- είχαν εμφάνιση και συμπεριφορά ευγενική. Ο αρχιστράτηγος τους πήρε στην υπηρεσία του και τους κατέστησε υπασπιστές του. Όταν στη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων ο Ευστάθιος ανακατέλαβε μια μικρή πόλη κατέλυσε σε ένα σπίτι όπου ως υπηρέτρια εργαζόταν η Θεοπίστη. Η πρόνοια του Θεού φρόντισε στα πρόσωπα των υπασπιστών η Θεοπίστη να αναγνωρίσει τα παιδιά της που τα είχαν διασώσει από τα θηρία και τα είχαν μεγαλώσει κάποιοι βοσκοί. Η ιστορία της υπηρέτριας που βρήκε τα παιδιά της έφτασε στον Ευστάθιο που κατάλαβε αμέσως ότι τα τρία αυτά πρόσωπα ήταν οι αγαπημένοι του που στερήθηκε· τώρα έβλεπε να αποκαθίσταται η ευτυχία του που είχε διασαλευτεί για δυο σχεδόν δεκαετίες.

Μετά το τέλος του πολέμου ο Ευστάθιος επέστρεψε θριαμβευτής στη Ρώμη και τιμήθηκε με λαμπρούς εορτασμούς από τον αυτοκράτορα. Η νίκη του, συνδεμένη με την ανεύρεση της οικογένειάς του κατέστησε τον Ευστάθιο ευτυχέστατο. Όμως, εκείνο που τον γέμιζε πραγματική αγαλλίαση ήταν η πεποίθηση που είχε ότι και τα δυο αυτά οφείλονταν στη φιλανθρωπία του Χριστού.

Δεν άργησαν, όμως τα πράγματα να αλλάξουν. Ο αυτοκράτορας κάλεσε κάποτε τον αρχιστράτηγο να θυσιάσουν μαζί στα είδωλα της Ρώμης. Ο Ευστάθιος, φυσικά, αρνήθηκε και διακήρυξε την πίστη του στο Χριστό. Ακολούθησαν όσα ήσαν συνηθισμένα εκείνα τα χρόνια σε τέτοιες περιπτώσεις. Η άρνηση του Ευστάθιου να θυσιάσει στα είδωλα θεωρήθηκε ανυπακοή στον αυτοκράτορα και προδοσία της αυτοκρατορίας ανεπίτρεπτη για έναν ανώτατο αξιωματούχο. Η υποταγή του αρνητή ήταν υποχρέωση της κρατικής αρχής. Ο γενναίος νικητής των πολέμων υποβλήθηκε σε φρικτούς βασανισμούς για να αλλάξει την τοποθέτησή του. Μάταια, βέβαια. Ρίχτηκε στην αρένα των λιονταριών μαζί με τη σύζυγο και τα παιδιά του. Τα θηρία δεν τόλμησαν να τους αγγίξουν. Τέλος, δόθηκε εντολή να τους κάψουν μέσα σε καμίνι. Εκεί οι άγιοι παρέδωσαν τα πνεύματά τους στο Θεό, ενώ τα σώματά τους παρέμειναν άθικτα από τη φωτιά. Οι χριστιανοί τα μάζεψαν και τα ενταφίασαν με τιμές.

Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της οικογένειας των Αγίων την 20η Σεπτεμβρίου.

Πώς πρέπει να κάνουμε το σημείο του Σταυρού

Στην Ορθόδοξη πίστη όλα έχουν τη σημασία τους και τίποτα δεν είναι τυχαίο ως προς τον τρόπο που τελείται. Οι συμβολισμοί και η σημειολογία σε κάθε τι αποτελούν το πρώτο, κατά την ταπεινή μου άποψη, σημείο κατήχησης ενός πιστού, ώστε να γνωρίζει πως και γιατί γίνεται το κάθε τι. Αλλιώς η υγιής αμφισβήτηση μπορεί να λειτουργήσει και πολλά πράγματα να έχει την εντύπωση πως γίνονται χωρίς νόημα. Ένα μεγάλο λοιπόν λάθος είναι το ότι ενόσω ο κόσμος δε γνωρίζει για πολλά πράγματα γιατί γίνονται έτσι όπως γίνονται, ελάχιστοι κληρικοί μπαίνουν σε αυτή τη λογική ώστε να δώσουν τη σωστή λατρευτική διάσταση στα θέματα της λατρείας. Σε μια αναζήτηση προσωπική έτυχε να ακούσω μία σχετική εκπομπή και να μπου προκαλέσει το ενδιαφέρονλ. Το αποτέλεσμα φαίνεται στο ακόλουθο κείμενο το οποίο αναμεταδίδω από το kantonopou's blog (http://blogs.sch.gr/kantonopou/).

"Πώς θα γίνει στα χέρια μας ο σταυρός φόβητρο των δαιμόνων; Αν το κάνουμε σωστά. Αν το κάνουμε όπως μας παραδίδει και μας διδάσκει ή άγια Εκκλησία μας – με πίστη, ευλάβεια, συναίσθηση, ιεροπρέπεια, ταπείνωση και διάκριση.


Πώς δηλαδή;

Αρχικά ενώνουμε τα τρία πρώτα δάκτυλα του δεξιού χεριού, ομολογώντας έτσι την πίστη μας σ’ ένα Θεό, πού είναι ταυτόχρονα και τρεις υποστάσεις, τρία πρόσωπα – ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα -, ομοούσια, ενωμένα μεταξύ τους «αχωρίστως» και «αδιαιρέτως».Τα άλλα δύο δάκτυλα, πού ακουμπούν στην παλάμη, συμβολίζουν τις δύο φύσεις, δύο θελήσεις και δύο ενέργειες του Κυρίου μας, τη θεία και την ανθρώπινη.Μ’ αυτό τον τρόπο κάνουμε μια συμβολική ομολογία της ορθοδόξου πίστεως μας, που βάσεις και θεμέλιά της αποτελούν το τριαδολογικό και το χριστολογικό δόγμα.

Μετά φέρνουμε το χέρι στο μέτωπο, τη σωματική περιοχή της διανοητικής λειτουργίας, φανερώνοντας έτσι ότι αγαπούμε το Θεό μ’ όλη τη διάνοια μας και ότι αφιερώνουμε σ’ Αυτόν όλες τις σκέψεις μας.

Το χέρι έρχεται κατόπιν στην κοιλιά. Έτσι δηλώνουμε συμβολικά ότι προσφέρουμε στον Κύριο όλες τις επιθυμίες μας και όλα τα συναισθήματα μας.

Τέλος, φέρνουμε το χέρι στους ώμους, πρώτα στο δεξιό και μετά στον αριστερό, ομολογώντας έτσι ότι και κάθε σωματική μας δραστηριότητα ανήκει σ’ Εκείνον.



Ερμηνεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Μιαν άλλη συμπληρωματική ερμηνεία, θεολογικότατη μέσα στην απλότητα της, μας δίνει στην πέμπτη διδαχή του ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:“Ακούσατε, χριστιανοί μου, πώς πρέπει να γίνεται ο σταυρός και τι σημαίνει. Μας λέγει το Άγιον Ευαγγέλιον πώς ή αγία Τριάς, ο Θεός, δοξάζεται εις τον ουρανόν περισσότερο από τους αγγέλους.
Τι πρέπει να κάμεις και εσύ; Σμίγεις τα τρία σου δάκτυλα με το δεξιόν το χέρι σου και μην ημπορώντας να ανεβείς εις τον ουρανόν να προσκυνήσης, βάνεις το χέρι σου εις το κεφάλι σου, διατί το κεφάλι σου είναι στρογγυλό και φανερώνει τον ουρανόν και λέγεις με το στόμα: Καθώς εσείς οι άγγελοι δοξάζετε την Αγίαν Τριάδα εις τον ουρανόν, έτσι και εγώ, ως δούλος ανάξιος, δοξάζω και προσκυνώ την Αγίαν Τριάδα.
Και καθώς αυτά τα δάκτυλα είναι τρία – είναι ξεχωριστά, είναι και μαζί – έτσι είναι και ή αγία Τριάς, ο Θεός, τρία πρόσωπα και ένας μόνος Θεός. Κατεβάζεις το χέρι σου από το κεφάλι σου και το βάνεις εις την κοιλίαν σου και λέγεις: Σε προσκυνώ και σε λατρεύω, Κύριε μου, ότι κατεδέχθης και εσαρκώθης εις την κοιλίαν της Θεοτόκου δια τας αμαρτίας μας.

Το βάζεις πάλιν εις τον δεξιόν σου ώμον και λέγεις: Σε παρακαλώ, Θεέ μου, να με συγχώρησης και να με βάλεις εις τα δεξιά σου με τους δικαίους. Βάνοντας το πάλι εις τον αριστερόν ώμον λέγεις: Σε παρακαλώ, Κύριε μου, μη με βάλεις εις τα αριστερά με τους αμαρτωλούς.
Έπειτα κύπτοντας κάτω εις την γην: Σε δοξάζω, Θεέ μου, σε προσκυνώ και σε λατρεύω, ότι, καθώς εβάλθηκες εις τον τάφον, έτσι θα βαλθώ και εγώ. Και όταν σηκώνεσαι ορθός, φανερώνεις την Ανάστασιν και λέγεις: Σε δοξάζω, Κύριε μου, σε προσκυνώ και σε λατρεύω, πώς αναστήθηκες από τους νεκρούς δια να μας χαρίσεις την ζωήν την αιώνιον. Αυτό σημαίνει ο πανάγιος σταυρός.

Ας το χρησιμοποιούμε λοιπόν όσο μπορούμε πιο συχνά, αγιάζοντας μ’ αυτό κάθε πτυχή της καθημερινής και της πνευματικής μας ζωής."

(ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1995)